Cisza

Kilka lat temu moja siostra zachorowała na depresję , póżniej anoreksję , zdjagnozowano u niej zaburzenia osobowości. Ja byłam jej opiekunką. Nie ważna była szkoła matura, tylko to żeby ona żyła no i żyje. Minęło już 6 lat a ona wciąż potrzebuje pomocy fachowców, lecz nie zdaje sobie z tego sprawy, wciąż wzywa mnie do pomocy , ale ja już nie mam siły. Wypaliłam się nie czuję już radości istnienia, chce zacząć życ własnym życiem ale jestem jakby sparaliżowana.... Nie czuję że żyję..........

cóż ja mam 30 [ Dodano: Pon Paź 02, 2006 11:32 pm ] cóż ja mam 30

sama nie wiem co mama do tego wszystkiego dopisać..... Byłam zdrowa ale musiałam opiekowac sie siostrą ze zdjagnozowaną anoreksją , depresją, zaburzeniami osobowości. To mnie wypaliło, czyję się słaba, wszystko oddałam choć ni chciałam... Nadal ona mnie wzyw kiedy potrzebuje czegoś a ja widze że dalej już tak nie mogę. Pragnę wolności, bym mogła zająć się własnym życiem. Myślę że to pięknie spotkać kogoś kto pomoże, ale jeszcze piękniej odnależć w sobie siłę i pozwolić odpocząć innym