iwka

Ja też Cię bardzo serdecznie pozdrawiam ...i zapewniam, że z ta strona łatwiej... Powodzenia

Ja też Cię bardzo serdecznie pozdrawiam ...i zapewniam, że z ta strona łatwiej... Powodzenia

Olcia! Grupy to z tego jak widac nie będzie... ale jeśli chcesz sie ze mna spotkać jestem naprawdę bardzo chetna... Napisz na priv... spotkamy sie i pogadamy . Mam juz spore doswiadczenie i może moge Ci pomóc... Pozdrawiam Cię serdecznie ...

Olcia! Grupy to z tego jak widac nie będzie... ale jeśli chcesz sie ze mna spotkać jestem naprawdę bardzo chetna... Napisz na priv... spotkamy sie i pogadamy . Mam juz spore doswiadczenie i może moge Ci pomóc... Pozdrawiam Cię serdecznie ...

I o to własnie chodzi... ciesze sie bardzo... To tobie ma być dobrze... Powodzenia.. i trzymaj się

Maju! Twoja mama nie ma racji... To żaden wstyd.. Ludzie zdrowi chodza do psychologa by poprawic sobie relacje z rodzina czy po to by poznac lepiej siebie, świat.. itp. Psychoterapia jest teraz bardzo modna i naprawde bardzoi bardzo pomaga... iDeunia ma Swietny pomysł.... Spróbuj z tym szkolnym psychologiem...Powiedz mu to co tu napisałaś..i nie musisz przecież mówić mamie... nie robisz nic złego... a Twój wiek.. cóż.. im wczesniej zaczniesz cos robic ze soba tym naprawde lepiej. Ja przez lata udawałam że nicv mi nie jest że to tylko jakies fanaberie. Mama nie chciała tez słyszeć o psychologu. Przez 16 lat. sama walczyłam z choroba ze wstydem, bo nie wiedziałam ze to sie leczy.. Dopiero gdy przezyłam załamanie nerwowe i przestałam wychodzic z domu to dopiero łaskawie mamusia zgodziła sie na terapię ... a ja stara krowa (wtedy 36lat) skwapliwie z jej przychylności skorzystałam.Zmarnowałam tyle lat... nie wiedziałam że mozna inaczej, że nerwica to choroba. Teraz jestem od 9 lat na rencie i prosze Cie walcz o swoje życie.. zdrowie o siebie samą. Mama na pewno nie ma złych intencji ale nie rozumie problemu...Sa jeszcze poradnie szkolne gdzie przyjmują psycholodzy... za darmo i pamietaj że nie jestes juz dzieckiem...zaczynasz dorosłe zycvie i pewnie bys chciała by było ono szcześliwe a nie pełne lęku.. czy depresji... Trzymaj sie i nie daj się!!!!

Anulko a ja mysle, że jestes nie dość silna by to chcieć zobaczyc i własciwie ocenić... Jeszcze nie czas. jeszcze sie nie przelało...I każdą krytyke odpierasz... Nikt tu nie chce Zle dla Ciebie.. Piszemy Ci o włsnych odczuciach i doswiadczeniach.. Ale człowiek czesto jak sie sam nie przekona to nie chce wierzyć..I kazdy ma własna drogę.. i własny ból do zniesienia.. Widocznie masz jeszcze wiecej korzysci z tego zwiazku niż strat... Moze bedzie wszystko dobrze...Zycze Ci tego z całego serce... i nie bój sie , że juz nigdy nikogo nie znajdziesz.. Facetów którzy chca by ć rycerzami na białym koniu i ratować swoja wybranke jest naprawde wielu... Sama sie o tym przekanałam..

Maju! Ile masz lat? Nie pytaj matki... sama idz.. to Twoje życie. Nie musisz jej o tym mówić.. nie rozumie Twojej potrzeby a pewnie boi sie ze bedziesz opowiadać o domu a moze o niej. Moja cały czas mówiła mi , że powinnam sie pogodzić ze swoja chorobą.. że trudno... a nie ganiac po psychologach. Teraz wiem ,ze zawsze potrzebowałam jej akceptacji.. to był mój problem, Ale zycie jest moje. Gdzies tam to własnie jej wychowanie doprowadziło mnie do choroby,, jej zaniebanie..Teraz juz za pózno na osądznie... tak sie stało była młoda.. Ale ja mam swoje zycie, którego juz wieksza część minęła bezpowrotnie w leku i chorobach.. Przeżyłam koszmar... ale teraz już jej nie pytam co mam robić , to moje zycie i jeśli mi sie uda to zrobie wszystko by je ratować... Trzymaj sie i nie daj sie nikomu... walcz o swoje. Pozdrawiam Cie pa

Ja mysle że to sie bierze z nas samych z niemoznościa poradzenia sobie z sytuacja, z życiem ,z innymi ludżmi.Jest to niemy protest wymierzony przeciw nas samym... Cóz ! Myslę i sama korzystam z psychoterapii i rozmowach o samej sobie... istnieniu.. Ucze sie sama sobie byc pania ,mówić nie ,uczę sie dobrze mysleć o sobie, wyrażać pragnienia, uczucia. Trudne to ,ale lepiej mi na swiecie... Juz sie tak codziennie nie pocę, śpię dobrze, ciagle nie umieram. Jak Was czytam to tak jakbym czytała o sobie.A zawsze myslałam , że to tylko ja jedyna na tym świecie cos takiego sobie zgotowałam. Dziwny jest ten Swiat... ale podobno nic nie dzieje sie bez powodu. Słyszałam tez , że lęk minie gdy znajdziemy jego przyczyne, spotkamy sie z nim twarza w twarz...

Myslę że nic nie musisz... może własnie ten przymus powoduje u Ciebie lęk???Moze ambicja??? Pewnie jest jakis powód...Lęk zawsze si.e skądś bierze... zastanów sie... Moze to presja własnego ja... że własnie musisz? może somo to że siedzisz i myslisz.... albo nie chcesz tak naprawde wyzdrowieć?? Może masz jakieś profity z choroby?A co sie stanie jak zdobedziesz te prawko?? Moze bedziesz dorosły??? Każdy z nerwicy jakieś ma...korzysci... to zależy czego oczekujesz od niej??? Co ma sie zmienić... ? Czego Ci w życiu brak.??? To sa pytania na które tylko Ty znasz odpowiedż??? Czy masz jakiego terapeute..??? A moze na zajeciach możesz robic coś co Cie zajmie??? Mi w takich chwilach pomaga zwykłe radio.... słuchawki w uszach... nikt nie widzi... Ale co z wykładem..???? Powodzenia.. trzymam kciuki... Bedzie dobrze ! Zobaczysz...

A ja gdy zobaczyłam że nie zwojuje swiata i z ukochanych poróży będą nici...i aby nie zwariować kompletnie.. zaczełam budowę mieszkania na strychu.. w moim bloku... bo nie musiałam nigdzie jeżdzić i chodzić... Potem zbudowałam drugie bo bałam sie że moga przyjść złe czasy... i nie bedę miała pieniędzy. Każdy grosz wkładałam w budowę.. pózniej jakiś mały interes.. Dzieki nerwicy zabezpieczyłam sie finansowo i mam drugie dziecko bo stwierdziłam że skoro i tak siedze w domu to przez ten cvzas wychowam jeszcze dziecko... Zajmowała sie na siłe czym kolwiel by uciec od myślenia...Czasem myslę czy to nie ucieczka od problemu i od samej siebie.. ale tez skończyłam parę grup terapeutycznych poznałam fajnych ludzi.. mam inne spojrzenie na swiat i inne wartości Pozdrawiam

Anulko witaj!! Nikt cie nie zrozumie tak jak my czy ja.... Sama przeszłam wszystko tak dokładnie jak Ty... W7ymyslałam sobie tez węzły chłonne , raka i inne tego typu historie.. jak tylko usłyszałam że ktos na cos umarł lub choruje to zaraz ja tez to miała... latami codziennie umierałam ...koszmar... nie spałam po nocach bo czułam guza i byłam pewna ża mam raka i bardzo bałam sie śmierci... ten etap na szczeście mam za soba... zyję... cały czas .. nie umarłam .. nic mi nie jest ...jestem zdrowa jak ryba.. Nerwica to choroba i duszy i ciała... a zrozumienia nie znajdziesz u kogoś kto tego nie doświadczył. Tez miałam potrzebe opowiadania tego co sie ze mna dzieje innym... mysle że zdręcza łam ich soba i moimi urojonymi chorobami ale teraz wiem że miałam taka weielką chęć mówienia.. o sobie.. Teraz myslę czy to nie była chęć zwrócenia uwagi na sobie... potrzeba miłości czy akceptacji. Jestem taka chora!!! zajmijcie soie mną... zaopiekujcie... Zawsze byłam taka butna... nie chciałam bo i nie umiałam okazywac uczuć . Nikt mnie nie przytulał gdy byłam dzieckiem nie mówił że mnie kocha... itp. Brak mi było ciepła a nie umiałam o nie poprosić....Gdy byłam chora mama przykrywała mnie i była dla mnie miła... kupowała coś słodkiego.... Wtedy myslałam że jestem dla niej ważna... To tylko takie moje wspominki.. Myslę , ze dopiero po terapiach i spotkaniach z psychologami (różnymi) zobaczyłam to inaczej i odpusciło mi to cholerstwo... Dziś juz nie wmawiam sobie chorób..mam inne dolegliwosci ale w miare normalnie funkcjonuję juz bez codziennego lęku a i spię znakomicie.. Trzymaj sie... To minie na pewno... wszystkim mija na 100 % . Zobaczysz!!! ale nie ma w życiu nic za darmo... na nerwice trzeba zapracować a żeby z niej wyjść trzeba pracować jeszcze bardziej ale juz z pomocą... Buziaczek!! Będzie dobrze zobaczysz!!! a faceta sobie odpuść .. albo nie jerst ciebie wart albo nie rozumie albo nie umie Ci pomóc ( ma takie prawo) Pogadac możesz z nami... Ja na pewno Cię doskonale rozumiem i chce Ci pomóc... postaram się!!

Dbam o siebie juz 46 lat.. skutek marny... terapi cała fura i prywatnych i nie. Nie chce Cie załamywać ale kiedys jeszcze bardzo walczyłam i sie nie dawałam... ale.... cóż...jestem od 9 lat na rencie.. A poza tym to jest super... Dorobiłam sie dwoch fajnych synów... dwóch mieszkań. własnego niewielkiego biznesu... samochodu .. ostatnio kupiłam fajna działeczke nad jeziorem...niedawno zrobiłam fundamenty pod domek i nowe ogrodzenie..To wszystko z lękami i sama. Mam sporo przyjaciół.. jakieś romanse... nie mam czasu na nudę.. Z nerwica mozna żyć... musze i chce . Jestem dzieki niej inna , wbrew pozorom silniejsza.. a któz z nas jest szcześliwy tak do końca?? Myslę że taka mi droga pisana... ps. teraz też zaczynam spotkania z nową terapeutka.. Trzymam kciuki i naprawdę życze powodzenia.. i nadal wierzę że z tego mozna wyjść.. pozdrawiam

Wiesz Jowitko.. myśle , że nerwicy sie nie dzxiedziczy... tylko skłonności do niej... wrazliwość, moze ambicje... może brak przebicia czy jakąś uległość. Brak wiary w siebie i umiejetnosc walki o swoje. Dla mnie nerwica to niezgoda na rzeczywistość... bunt!!! po prostu pewnego dnia sie przelewa i człowiek nie wytrzymuje.Nie umie powalczyć o swoje więc Ukrywa sie we własnym wydaje mu sie bezpiecznym świecie. Zamyka sie na otoczenie bo sobie z nim nie radzi... Masz rację.. dajemy swoim dzieciom zbytnia delikatność do świata.. i innych ludzi.. nerwicy chyba nie... Moja babcia też miała nerwicę lękową ale w wieku 70 lat. Umarł dziadek i sie załamała.Dużo ludzi ma. A ja ja mam od dziecka..ale tez mam i dzięki temu dużą świadomość ... Ja obwiniam swoich rodziców o swój stan.. i chce dać swoim dzieicom wolny wybór, poczucie bezpieczeństwa. wolność i duże poczucie własnej wartości.. Nie wiem czy mi sie uda..Pozdrawiam Cie

Też jestem bardzo chetna podcwarunkiem że odbedzie sie u mnie... Pozdrawiam