Marcia

u mnie bez zmian.

ja juz nie siegam po alkohol... nie podnosi mnie na duchu tylko ataki przyspiesza moja recepta jest Tomek... ale i jego tak bolesnie odrzucam

dziekuje ze jestescie... ze tulicie... to wiele znaczy... a swiadomosc ze jest na swiecie chociaz jedna osoba co czuje podobnie ale daje rade... dodaje sil...

myslalam ze jestem silna... ze to juz za mna... ze juz tyle przezylam ze dalam rade... ze odeszla i ze juz nie wroci... leki odstawilam bylo dobrze... dalam rade i to bylo moim medalem... budzilam sie kazdego ranka ze swiadomoscia ze jest dobrze... usmiechalam sie i walczylam kazdego dnia o szczescie... wrocila... z intensywnoscia ponad przecietna... wrocila i coraz bardziej mnie oblepia swoimi kleistymi mackami... jeden mal;y szczergol... a ona znow sie pojawila... i znow nic mi sie nie chce... odwracam sie od Tomka... odwracam sie od swiata... udaje twarda... a wiem ze jestem coraz mniejsza... nic mi sie nie chce. 8 godzin pracy to dla mnie katorga. potrawy nie smakuja tak jak kiedys. chcialabym byc sama... znow male problemy podciagam pod miano wielgachnego krachu ... wielkiego nalotu bombowcom na mnie... wielki strach wobec wlasnych mysli... wielki... bo im wiecej mysle... tym mniej mi sie chce ... a nie myslenie nie wychodzi. znow ochota zeby wszystko rzucic w cholere. wziac i tylko spac. wegetowac... wkoncu znow mnie nie docenili... nie daje rady. i nie widze jutra.

tak czytam alkohol tak alkohol nie... mnie sie wydaje ze to indywidualna decyzja czy sie piije czy nie i nikt nie ma na to wplywu... ja nie pije... duzo;) od czasu do czasu jakies piwko albo nalewka u tescia lub szwagra pychota... ale ostatnio po wodce miala dosc silny atak i postanowilam sobie zero wodki chociazby mi sie bardzo chcialo... i trwam w tym postanowieniu

domyslam sie ze sie boja... jak chociaz w malym stopniu jak ja ich to im wspolczuje... nie moge na nie patrzec a kiedy juz zobacze to omijam wielkim lukiem... robie straszny krzyk... masakra.

ja sie pajakow nie boje... ake panicznie boje sie slimakow !!!! to straszne ale prawdziwe :/

ja sie boje ze kiedys jak bede miala atak i [przyjedzie pogotowie to wyladuje w czterech gumowych scianach... panicznie sie tego boje... dlatego kiedy mam strasznie ostry atak... to zawsze mimo wszystko prosze zeby nie dzwonic po karetke...

a ja nie lubie eltona i nie ze wgzledu na jego homoseksualizm poprostu nie uwazam zeby byl az tak genialny:)

a ja lube ludzi :) chociaz ostatnio coraz mniej hehe a szczegolnie moich klientow :) ja pracuje jako kasjer-sprzedawca hehehe to dopiero jest meczace czasem clzowiek ma ochote zamknac sie i odizolowac ale 5 dzwoni budzik i o 6 znow to samo heheh

ja sie panicznie boje solarium... boje sie ze mnie zamknie i nie wyjde... zreszta to przez klastrofobie chyba

wiec moje zdanie moze wydac sie nieco dziwne ... ale ja wierze ze moze nie sam bog.. celowo pisze z malej litery... nie chcac nikogo urazic... uwazam ze bog nie ma wplywu na nasze zycie... jedynie jego obecnosc moze nam pomoc... lepiej jest w cos wierzyc niz pozostawac samemu ze swoimi problemami... mowi sie jak trwoga to do boga... tylko chyba nie na tym to polega... wg mnie obecne sa wokol mnie dobre anioly... duch mego dziadka... a raczej swiadomosc pamieci ze byl i ze czuwa nademna... w to wierze... ze ktos gdzies tam nademna czuwa... ale boskiej reki sie w tym nie doszukuje... nie czuje takiej potrzeby... mimo ze kiedys bardzo mocno udzielalam sie w kosciele... pewne sytuacje mnie od tego odwrocily... jednak nie potepiam i nie krytykuje tych ktorzy wierza w cokolwiek... wkoncu nie sama mamona zyje czlowiek... choc i to moze byc prywatnym jezusem jesli urazilam to z gory przepraszam

kazdy z nas jest indywidualnoscia... to jest wspaniale i piekne... glownym problemem czlowieka jest to ze trudno jest rozumiec szeroko pojeta innosc... stad bierze sie problem juz wiekszego kalibru jak nietolerancja wobec religii... rasizm... homofobia etc... ale tak jak na to patrze to wszystko rodzi sie w nas samych... z naszej odrebnosci psychicznej... ale tez i roznych aspektow ktore nas ksztaltuja... otoczenie... rodzina... praca etc.

ja nie sprawdzam ale kiedy zniknie to panika jest olbrzymia... kiedys myslalam ze mi ukradli... nie moglam znalewsc... caly dom na glowe postawilam... chcialam sie zabic... wpadlam w stan paniki dokladnej... mowilam cos ze nie ma portfela nie ma marty i takie tam... a znalazl sie prawie na wierzchu... to byla ulga... ale przesd tym normalnie myslalam ze to koniec...

i ja witam :):) chociaz to zapewne zbyteczne :):):) :*