mix_plastic

LucidMan, masz rację, tak rzeczywiście bywa, ale z drugiej strony są lęki o niepowodzenie i po prostu zaprzestanie nadawania jakichkolwiek sygnałów...a to uniemożliwia bliższy kontakt z bliżej niezaznajomionymi.. tak jest.

coś jest chyba na rzeczy z naszym podejściem do ludzi...przynajmniej moi znajomi mi zawsze mówią "masz złe podejście"...cokolwiek to (dla mnie) znaczy

jeśli chodzi o strach przed wyjściem z domu (wracając do tematu wątku ) to ja muszę cały czas 'ćwiczyć' tzn jak wychodzę codziennie, to jest luzik, ale wystarczy, że dwa dni w domu posiedzę to już mały dramacik przed wyjściem mój organizm odgrywa :/

poszukać przyczyny i w nią uderzyć, a nie w samo objadanie się...jak napisała Kleopatra, to przeważnie zapełnianie pustki innego rodzaju niż żołądek.. który z resztą potem najbardziej cierpi :/

Gosiulka, może to było czyste powietrze a tak serio, to nie wiem...bo ja mam zupełnie inaczej - ja czuję zawsze jeden i ten sam zapach (tzn wtedy, kiedy nikt nie potwierdza, że też go czuje, poza tym odbieram całe spektrum :) ,mianowicie jest to śmierdzący zapach zbliżony do kupy :/ jest to trochę nie za fajne :/ na szczęście nie zdaża się to bardzo często, chyba bym zwariowała, gdybym czuła to codziennie....

już sama świadomość ma właściwości terapeutyczne :) po prostu albo chcesz wziąć swoje życie w swoje ręce albo chcesz być kierowany z zewnątrz (nie wartościuję który z tych pomysłów jest lepszy - to wybór każdego człowieka z osobna, chodzi tylko o świadomość, że robisz coś, bo chcesz to robić).

ale może faktycznie najistotniejsze jest nie czy mi przejdzie czy nie czy kiedy, ale to, by zastanowić się jaką to ma wartość terapeutyczną.. w końcu to terapia, więc teoretycznie wszystko co robię i czuję jest odbiciem moich zachowań na codzień. dzięki Wam za refleksje :)

ta cała dyskusja zaczyna się jak akcja promocyjna, a potem jest...yyy tylko dziwniej... i coś mi się wydaje, że wspólnego konsensusu nie będzie.

LucidMan, to ciekawe, co piszesz.. chyba rzeczywiście lepiej to sprawdzić. po prostu uważałam to za problem czysto fizyczny, dlatego chciałam wypytać. pzdr

no dobrze dobrze, rozumiem :) a z tym poczuciem winy to jest tak, że rzeczywiście mam problem tego rodzaju, a szczególnie tutaj, tzn w internecie, bo w sytuacji rozmowy w realnym świecie jestem w stanie obserwować mimikę i zachowania rozmówcy i stwierdzić czy jest już np zdenerwowany moją osobą albo czy się np uśmiecha i odpowiednio się asekurować...a tu widać tylko literki, no i trochę 'wariuję' (nie jest to słowo cenzurowane na tym forum, prawda? )

pawlo127, hm..nie wiem czy to będzie trafne spostrzeżenie, ale te lęki, o których napisałeś są związane z kontaktem z ludźmi - może, jeśli klasyfikować jakoś Twój lęk ogólnie, należy szukać w tę stronę.. może boisz się wchodzić w interakcje z ludźmi, bo boisz się np krytyki z ich strony.. a jak z Twoją samooceną?

ojej!.., że się tak wyrażę :) muszę przyznać, że to dość niesamowite, że tyle możesz 'wyciągnąć' z lektury snu... bo fakt, że muszę to jeszcze przerobić - z resztą zgodnie z Twoją propozycją, bym się nad tym snem jeszcze zastanowiła - ale praktycznie wszystko, co napisałeś jest bardzo dobrą wskazówką, niczego nie mogę odrzucić jako kompletnej nieprawdy. :) dzięki LucidMan. można tu czasem tak wrzucić jakiś sen i nie martwić się zabieraniem Ci czasu? :)

przepraszam, jeśli się powtórzę z moim motywem. ja miałam taką serię snów, w których zawsze ktoś (nie potrafię sprecyzować) celował do mnie z pistoletu i chciał mnie zabić. ale nigdy ostatecznie nie strzelił. tylko ja się zastanawiałam intensywnie (w tych snach) jakie to uczucie, jaki to ból być trafioną kulą z pistoletu, jak się wtedy umiera. i po tej serii był taki sen, że ten ktoś strzelił wreszcie i ja umarłam. nie czułam żadnego bólu, tylko unosiłam się nad torowiskami pociągów, słyszałam ich gwizdy (czy to nie jest takie jakieś filmowe lub konwencjonalne?) i troszeczkę żałowałam, że się nie pożegnałam z nikim, ale byłam szczęśliwa. i do kompletu, ostatni sen - wychodzę skądś, gdzie wszyscy oczekują, że jeszcze zostanę, ale nie mam ochoty. idę przez jakieś osiedle, mijam łąkę obsypaną monetami, słyszę 'z offu' rozmowę że nie wolno ich zbierać, bo je rzucają więźniowie. idę dalej, wchodzę na parking bez aut i widzę chłopaka z małym pistoletem, który mówi, że się zabije. mówię, że ma tego nie robić, że go rozumiem. on mówi, że zrobi to właśnie na moich oczach. strzela sobie w skroń, ale nic mu nie jest. i stwierdza, że najpierw zabije mnie. strzela, ale mnie nie trafia. zaczynam uciekać. on idzie za mną. wbiegam do jakby labiryntu prowadzącego z górki w dół.bardzo trudno mi się ucieka, ciągle widzę tego chłopaka za zakrętem. wreszcie staję, bo już nie mogę. on ciągle strzela. dobiega, strzela, pyta czy dostałam. mówię, że nic nie boli, ale że przecież któryś musiał trafić. wtedy on mówi, że przestrzeli mi ramię, więc ja krzyczę, że to przecież będzie boleć. on zaczyna się śmiać, że to ślepaki. że się wygłupiał. potem jesteśmy w jakimś mieszkaniu, chcę mu zrobić na złość i gotuję w garnku stare sery. mieszam i robi się z tego ciemna kulka w środku, otoczona wodą. i ta kulka wychodzi z tego garnka jako piesek. hm.

oj, no wiem wiem.. :) nie proszę o diagnozę, tylko myślałam, że może ktoś ma podobne doświadczenie albo coś wie na ten temat. pozdrawiam

wiecie może jak często 'powinny' się pojawiać omamy, żeby trzeba było się nimi zacząć martwić? kurcze, nigdy się tym nie martwiłam...zawsze myślałam, że skoro mi się coś wydaje, to mi się tylko wydaje i tyle, nie wiązałam tego z chorobą...a z drugiej strony nie chcę sobie nic wkręcać :/ (mi się czasem wydaje - od jakichś kilku lat - że czuję pewien zapach, ale jak się pytam osób obok mnie, nikt go nigdy nie czuje :/ w sumie, skoro to trwa już tyle czasu, to chyba to niegroźne jest, nie? jeszcze nie mówiłam o tym nikomu - w sensie specjaliście. [ sory, ale czuję się winna, że zajmuję Wasz czas i miejsce] [...i czuję się winna, że czuję się winna..ale komedia :/ chyba mam obniżony nastrój..]