Witajcie. Jestem tu nowa. Mam 14 i nazywam się Milena... Piszę, ponieważ chciałabym się po pierwsze was doradzić, a po drugie zrobić coś z sobą...
3 lata temu musiałam uśpić psa, który był mi bardzo bliski. Wychowałam się z nim od dziecka. Rodzice kupili mi drugiego, ale po 7 miesiącach musiałam go oddać. Nasze mieszkanie było zbyt małe i pies cierpiał. Byłam zrospaczona. Pokochałam bardzo swojego psa, a musiałam go oddać. Potem stało się to...
Zawsze byłam bardzo mocno przywiązana do mojego taty. Mogłam na nim polegać itd. Pewnego dnia został zatrzymany przez policję i trafił do aresztu... Koszmar zaczą się przeciągać. Od ponad dwóch lat ojciec jest w więzieniu. Bardzo to przeżyłam. Na początku starałam się nie okazywać emocji... płakałam gdy mamy nie było w domu i gdy spała. Widziałam jak cierpi i nie chciałam jej martwić. Nie mogłam spać. Śniły mi się koszmary. Z biegiem czasu było coraz gorzej. Zaczęłam lubieć spędzać czas sama... Mam wrażenie, że nie radzę sobie z sobą... Co miesiąc jeżdżę na widzenia. Zawsze jestem po nich wytrącona z równowagi. Obwiniam się o wszystko, przestaje postrzegać dobre strony życia, nic mnie nie cieszy, mam ochotę zapaść się pod ziemię i już nigdy z tamtąd nie wychodzić, mam wrażenie, że sprawiam mamie tylko same kłopoty... Jednym słowem mam stany depresyjne. Jestem nadwyraz ambitna, często mam wachanki nastrojów. Z wielkie eufori łapie doła. Bardzo przeżywam każdą rzecz która mnie dotyczy. Czy jest to krytyczna ocena mnie, czy zwykły sprawdzian. Nie wiem co mam robić. Kilka tygodni temu nie mogłam jeść. Nie czułam zupełnie głodu.. Coś się ze mną dzieje, ale nie wiem co i nie umiem sobie sama pomóc.
Czuję się niepotrzebna... nikomu...
Potrzebuję pomocy.....
