Kierka

Bardzo często mam siebie dosyć, przez wygląd, charakter. Podoba mi się naprawdę wiele rzeczy, ale praktycznie żadna z nich nie występuje u mnie. Jedynie pocieszenie, to te dni, kiedy jakimś cudem na dłużej spojrzę w (pewne) lustro i mam wrażenie, że kiedyś było gorzej. Ciężko mi z tym żyć. Czasem zastanawiam się, czemu ludzie się mnie nie brzydzą, skoro ja nie potrafię ze sobą wytrzymać. Mam wrażenie, że nie jestem w stanie podobać się nikomu. Staram się zmienić swoje myślenie, ale opornie mi to idzie.

Ja odczuwam, że forum daje sporą ilość konkretnych informacji. Oczywiście pomaga też myśl, że człowiek nie jest sam ze swoimi problemami, bo niestety mała ilość ludzi, których znam osobiście, potrafiła mnie zrozumieć Dzięki forum lepiej wiem, że kłopoty podobne do moich po prostu się zdarzają.

Chciałabym mieć więcej wiary w swoje możliwości. Niby mam marzenia, jakiś czas temu co nieco już realizowałam, ale nieraz wystarcza mi iskra, żeby wszystko zepsuć Pragnę też zniszczyć w sobie lęk, przynajmniej na tyle, żeby w miarę normalnie funkcjonować. I chciałabym mieć troszkę więcej szczęścia, bo nawet ludzie którzy mnie znają, przyznają czasem, że pechowiec ze mnie A co do planów na przyszłość, to chyba po prostu chciałabym zarobić w wakacje trochę pieniędzy, przełamać się, pójść na kurs angielskiego i poznać nowych ludzi...

Trochę się przestraszyłam, czy to naprawdę musi być coś tak poważnego jak uszkodzenia mózgu... U mnie podobne kłopoty wynikają raczej z nieśmiałości. Jeżeli kogoś bardzo dobrze poznałam i polubiłam, to starałam się nie zaprzestawać kontaktu z nim. Teraz raczej jestem samotna, nie wychodzę z propozycjami spotkań, bo chyba nie czułabym się na nich dobrze. Trudno mi to sprecyzować, ale wiele z moich przyjaźni się po prostu wypaliło, a mnie niestety wystarczy chwila by z wszystkiego zrezygnować. Poza tym czasem mam wrażenie, że nie ma sensu wielu rzeczy ciągnąć, bo ludzie w końcu i tak pójdą swoją drogą. Choć rzeczywiście moje postępowanie do zbyt wielu dobrych rzeczy mnie nie zaprowadziło

Ja także mam problemy z koncentracją. Zawsze miałam dobre oceny, ale teraz nauka staje się dla mnie czymś strasznym. Tak szybko się rozpraszam, wszystko potrafi mnie zdenerwować, nawet bardzo cicha rozmowa w innym pokoju. A najgorzej jest, gdy chcę cos poczytać. Kiedyś uwielbiałam książki. Teraz potrafię zaczynać kilka książek w tym samym czasie, po czym wszystkie chowam, bo i tak nic nie zapamiętam Nie umiem sobie pomóc, bo różnorakie preparaty nie skutkowały, już od dłuższego czasu niczego nie stosuję.