Tikta

Witaj fleur, mnie też CIĄGLE coś dolega, bez przerwy robię różne badania i prześwietlenia. Mam wciąż różne bóle. I też się zastanawiam, czy sama sobie nie tworzę tych dolegliwości... Może to wynika z tego, że za dużo się skupiam na sobie? Myślę, że większość chorób zaczyna się od tego, że z czymś sobie nie radzimy na tle psychicznym. A ujście tych stłamszonych emocji jest w ciele...i wtedy chorujemy... Takie moje filozofie...

Witam Was. Minęło trochę czasu od mojego pierwszego wpisu...Chciałabym powiedzieć, że przerwałam terapię psychodynamiczną i właśnie kończę terapię poznawczą. Ta ostatnia okazała się strzałem w 10! Myślę, że ta pierwsza trwałaby jeszcze parę lat, a ta druga BARDZO szybko przyniosła mi pomoc i rozwiązałam swoje problemy. Dlatego teraz wszystkim polecam terapię poznawczo-behawioralną! Pozdrawiam Was i życzę radości:)

Dzięki:)

Dzięki Misiek:) Ale zastanawiam się, bo może trzeba chodzić bardzo długo, żeby pomogło...? Ja byłam na 8 spotkaniach.

Myślę, że z czasem ta Twoja "niestabilność" minie. Też tak miałam, a z depresji wyszłam dzięki dobrym książkom, a nie terapii. Ale każdemu co innego pomaga... Pozdrawiam:)

Ciągle odnoszę wrażenie, że ta terapia nic mi nie daje, nie pomaga, jestem zła na to , że marnuję czas i pieniądze. A terapeuta wmawia mi ,że złoszczę się na moje problemy a nie na to, że terapia jest do niczego. Czy słusznie czuję się manipulowaną, nierozumianą???? Zastanawiam się nad zmianą terapeuty, ale nie jestem do końca pewna, czy to będzie dobra decyzja...no i tak chciałam się poradzić kogoś obiektywnego...

A ja uważam, że można zmienić BARDZO DUŻO w swoim życiu bez "leczenia". Wystarczy tylko dużo samozaparcia, silnej woli i motywacji.

Odwagi

HEJ, chodzę na terapię psychodynamiczną i nie jestem pewna, czy to tak ma wyglądać: Przychodzę, mówię, co chcę, terapeuta zadaje mi czasem pytania odnoszące się do przeszłości, czasem komentuje krótko moją wypowiedź i tyle i mam wrażenie, że marnuję czas... A gdy o tym mówię terapeucie to on stwierdza, że moja złość na "niedziałającą" terapię to moja złość na moj problem... Czuję się jakaś taka oszukana?niezrozumiana?zmanipulowana? Co o tym myślicie?

Witam Cię, Napisałeś w tytule, że masz zmarnowaną młodość, więc pomyślałam, że masz pewnie jakieś 60 lat, a tu się okazuje, że tylko 27:) Myślę, że jeszcze wiele wspaniałych chwil przed Tobą. Masz jeszcze szanse poznać dużo ludzi. Czy rzeczywiście WSZYSCY są już żonaci i WSZYSTKIE są mężatkami???? Wątpię... Dobrze, że zaglądasz do internetu, możesz z kimś pogadać. Ale też narzekasz, że: "Nie mam nikogo. Siedzę w domu."- TO NIE SIEDŹ, RUSZ SIĘ:) Kolejki dziewczyn same się nie ustawią, trzeba zadziałać. Jestem pewna, że jak zechcesz to wszystko Ci się uda:) Jest wiele dziewczyn, które tak jak TY siedzą w domu i czekają aż zapuka do ich drzwi królewicz i czekają tak latami, a tu nikt nie puka...:) Pozdrawiam:)

Dzięki Wam, chyba się zapiszę...lepiej coś robić niż siedzieć i narzekać...

Dziękuję Ci inez3. A czy udało Ci się pokonać problemy dzięki tej terapii? Czy nie wydawało Ci się, że coś tracisz, bo czas terapii jest poświęcony dla np. 5 osób a nie tylko dla 1?

Może ktoś z forumowiczów zakończył już terapię grupową i chciałby podzielić się wrażeniami?

Witam, co sądzicie o terapii grupowej?

Ja mam już pewien pomysł na pozbycie się tej fobii....I widzę, że to jest jedyne wyjście: Trzeba skakać na głęboką wodę, albo małymi kroczkami zderzać się ze swoim lękiem. Zauważyłam, że gdy się tylko ucieka to fobia się pogłębia, a gdy często wbrew sobie wychodzę do ludzi, to później się cieszę, że mi się udało i nie było tak tragicznie, chociaż to nie jest dla mnie łatwe. Co o tym myślicie?

Zastanawiam się, czy jest sens pisania na takich forach...bo jak możemy sobie nawzajem pomagać skoro wszyscy mamy takie problemy... Chyba pomóc mogą jedynie ludzie "zdrowi"...

Witam Was, mój problem polega na tym, że czuję lęk i stres w kontaktach z ludźmi. Czuję się mało ważna, nieciekawa, niepotrzebna i "przeszkadzająca". Boję się i przez to jestem samotna, nie mam przyjaciół, znajomych. Chcę to zmienić i często wbrew sobie wychodzę do ludzi, ale wymaga to ode mnie dużego wysiłku. Czuję się niepewnie. Może ktoś z Was przeżywał to samo i sobie poradził: pozbył się fobii społecznej.....? Pozdrawiam.

Cześć Asiula, Wyobrażam sobie, że jest Ci BARDZO ciężko. Też to wszystko przechodziłam. Chodziłam na terapie, które jakoś mi średnio pomagały, aż któregoś dnia odkryłam książkę, która pomogła mi wyjść z bagna depresji. Bardzo polecam Ci: "Możesz uzdrowić swoje życie" Louise L. Hay. Spróbuj. Ale wiedz, że uzdrawianie swojego życia to proces,że zależy od nas samych i ŻE ZMIANA NA LEPSZE, NA SZCZĘŚCIE JEST MOŻLIWA!!! Pozdrawiam Cię serdecznie, nie poddawaj się! Tikta