Piotr03

Moi drodzy, od kwietnia zaczynam odstawianie duloksetyny, na razie przez redukcję do 30 mg co drugi dzień. Jest to moje trzecie podejście po dwóch nieudanych, tak że trzymajcie za mnie kciuki tym razem, proszę.

O, ale to nie jest szukanie dziury w całym. Umiejętność zauważenia tego, co się z samym sobą dzieje jest bardzo ważnym aspektem drogi terapeutycznej. Rok temu jeszcze w ogóle takiego spostrzeżenia "dobrze, a czy nie za dobrze" nie byłem w stanie zrobić. Piotrek

Bardzo Wam dziękuję! Bardzo dobrze wiedzieć, że jest ktoś, kto też tak ma. Jasne, że w życiu nie zamieniłbym tego stanu z powrotem na depresję. Ale ta dziwność polega właśnie na tym, że w ten fajny, pozytywny świat, to trochę nie mój świat. Jestem w nim jakby gościem. Aż by się chciało trochę zwolnić. Dzięki za odpowiedzi. Piotrek

Po dużym nawrocie depresji doszedłem, dzięki lekom, do stanu, który mogę śmiało określić jako dobry. Teraz mam dobre samopoczucie, tylko optymistyczne nastawienie na przyszłość, energię do działania. Dla mnie jest to dziwny stan. Jakkolwiek to brzmi, jest to dla mnie coś raczej egzotycznego. Nie wiem, czy nawet taki stan jest do końca w porządku. Nie ma mowy o CHAD, bo śpię od 8.5 do 9 godzin dziennie. Nie mam euforii, chociaż w mojej subiektywnej skali to co określiłem powyżej jako dobry stan mógłbym nazwać euforią. Bo po prostu nie jestem do tego przyzwyczajony. Może komuś taki normalny, fajny stan też wydawał się dziwny. Trochę za szybką jazda. Piotrek

Wczoraj wieczorem uderzyła mnie myśl, że mój aktualny stan dobrego samopoczucia jest jednak bardzo kruchy. Że jakieś trudniejsze wydarzenie rodzinne albo coś podobnego może mnie ściągnąć z poziomu "dobre" na "złe" albo "bardzo złe". W tej chwili jest dobrze i stabilnie, ale ta wczorajsza myśl mnie trochę przestraszyła. Piotrek

Z tym alkoholem to łatwo powiedzieć, a trudniej zrobić. Ja nie piłem przez dwa lata. Potem jak poczułem się lepiej i zmniejszyły się dawki leków, to za zgodą lekarza mogłem sięgnąć po niewielkie ilości. Ale ten niewielkie wkrótce przerodziły się w całkiem duże. Teraz znów nie piję, po ostatnim nawrocie depresji. Ja radzę poczytać i zgłębić temat jeśli chodzi o długofalowe skutki picia alkoholu. Nie chodzi mi o interakcje z lekami albo że ktoś mówi "wypiłem 3 piwa na lekach i nic mi nie było". Chodzi bardziej o to jak alkohol w dłuższym czasie działa na przekaźniki. Zmniejsza poziom serotoniny, a ja np. muszę zażywać leki właśnie po to, żeby mieć jej więcej.

@edta dzięki, jest nieźle, lekarstwa pomagają.

Wiem, jakie to jest straszne. Trzymam kciuki. Pisz tutaj jak coś. Masz leki?

@edta Jak się czujesz dzisiaj? Czy to się wzięło z jakichś wydarzeń czy jakoś tak samo z siebie? Piotrek

Tutaj niestety masz całe spektrum możliwości, od dolegliwości somatycznych do psychicznych i bez szczegółowego wywiadu z dobrym lekarzem i ew. także badań trudno coś powiedzieć. Czy możesz jakoś opisać ten stan przygnębienia, np. czy towarzyszą mu jakieś natrętne myśli, itp. Piotrek

Dobrze rozumiem tę sytuację. Byłem samotny do 30 roku życia. O moich niepowodzeniach miłosnych i seksualnych możnaby nakręcić film. Do 30 roku życia nie byłem w żadnym związku. Ostatecznie poznałem dziewczynę i ożeniłem się. Mamy dzieci, 15 lat po ślubie. Moja historia jest na pewno inna niż Twoja, ale i tak chcę napisać, że: 1. Desperacja jest złym doradcą. Ja wiele rzeczy zrobiłyby inaczej, w tym zapewne na nie ożeniłbym się akurat z tą dziewczyną. 2. Sądziłem, że moim problemem jest samotność i odrzucenie, a faktycznie moim problemem była depresja. Ale to zrozumiałem dopiero wiele lat po ślubie. Piotrek

To ja Ci dam konkretną radę. Pomimo tego, że nie miałaś jakichś super przyjaźni w szkole, spróbuj nawiązać kontakt z kimś ze szkoły. Jeśli nie technikum to nawet podstawowej. Może to brzmi dziwnie, ale naprawdę, na moich własnych doświadczeniach widzę, że często osoby ze szkoły można odkryć po wielu latach zupełnie na nowo. Piotrek

W każdym razie jeden biegun też daje w kość:-)

Jasne. Biorę duloksetynę. Pod kontrolą lekarza odstawiałem ją pierwszy raz początkiem roku. Szybko, bo nie minął nawet miesiąc bez leków, zauważyłem typowe dla siebie objawy (przede wszystkim ruminacje). Zacząłem znów brać leki, wszystko pod kontrolą lekarza. Następnie była druga próba i tym razem byłem bez leków niecałe 4 miesiące. Ale wszystko posypało się podczas wyjazdu na urlop. Nie zabrałem leków ze sobą, więc wróciłem w bardzo złym stanie. Poszedłem do lekarza i biorę teraz leki od nowa. Lekarz twierdzi, że warto będzie podjąć kiedyś kolejną próbę, ale ja czuję, że jeszcze bardzo długo nie będę na to gotowy. Piotrek

Byłem na terapii przez pewien czas, w paru aspektach to pomogło, ale ja już jestem za stary i zbyt zrezygnowany, żeby myśleć o głębszej zmianie swojego życia.