Ja również nie widzę sensu swojego życia a mam dopiero 18 lat. Nigdy nie miałem prawdziwych przyjaciół, takich którym mógłbym się wyżalić,poopowiadać co się dzieje w moim życiu prywatnym, gdzieś się spotkać na piwie pośmiać, pogadać. Jestem zdesperowany zawsze co roku w wakacje siedzę w domu bo nawet nie mam z kim się spotkać ani gdzieś wyjechać. Po prostu nie mam nikogo. A jak widzę ludzi którzy się całują albo idą grupka i się śmieją i rozmawiają to po prostu zbiera mi się na płacz i marzę o tym aby być taki jak oni wyluzowany, wesoły, mieć przyjaciół itd. Najgorsze jest to że nic mi się w życiu nie udaje, ciągle jestem przez kogoś wyśmiewany i nawet rodzina mi już mówi że jestem nienormalny i powinienem się iść leczyć ;( Przez samotność nawet już zdarza mi się gadać samemu do siebie, a ja tylko potrzebuje zrozumienia i niestety nigdzie nie mogę go znaleźć. Jestem bardzo nie śmiały i nie wiem w jaki sposób mogę zwalczyć tą chorobę, po prostu tak pragnę kontaktu z ludźmi że normalnie jak nikogo nie ma w domu to cały czas siedzę, płacze i martwię się tym że nikogo w życiu nie spotkam, nie znajdę dziewczyny, nie założę rodziny, nie znajdę pracy oraz że wyląduje na dworcu tak jak ci którym w życiu się nie powiodło ;(
Po prostu nie chce mi się już z tym żyć i miałem już kilka myśli samobójczych ale jakoś nie mam odwagi aby to zrobić ;(
Pozdrawiam wszystkich którzy rozumieją moje problemy
