Witaj Piotrze!
Najpierw ,,przeleciałam,,tekst,a potem powoli wróciłam do niego ,właściwie czytając go od końca.Jestem od Ciebie duzo starsza ,ale czuje sie bardzo młodo i wygladam naprawde młodo.Dlaczego to pisze ,nie dla pochwalenie sie tylko abys zrozumiał ,że nie jestem jakas tam starsza pania dajaca Tobie rady ,ale jestem osoba ,,walcząca,,cały czas z zyciem a własciwie z jego przeciwnosciami.Nic mi nie jest ,oprócz cisnienia które lecze od 5 lat no i ...napadów panicznego leku ,strachu walenia serca ,które o mało co nie wyskoczy mi z płuc, zapadajacej ciemnosci ,takiej niemocy ,że ogarnia mnie szał,szał ,,niewiedzenia,, co w danej chwili ze soba zrobic .2x znlazłam sie na pogotowiu a potem- nauczyłam sie z tym walczyc.JESTEM TAK DUżA OPTYMISTKA -że tylko gdyby cos stało sie z moimi dziecmi -tego bym nie wytrzymała.Moje zycie mój drogi, gdybym je opisała i nakręcono by film zdobyłby Oskara.
Piotrze prosze spróbuj z tym walczyc,kiedy napadną Cie takie obiawy ,zdaj sobie najpierw sprawe ,,O NADCHODZI,,-TO 1 KROK,-POTEM ODDYCHAJ GłEBOKO ,USIADź I ZACZNIJ ANALIZOWAC CO TO JEST I CZY WARTO.Nie poddawaj sie przede wszystkim tym wszystkim objawom.Pamietaj -NIC ALE TO NIC NIE JEST WARTE TEJ CHOROBY-bierz kartke pisz swoje problemy ,czy wiecej przeważa za czy przeciw i powtarzaj sobie ,,JESTEM OPTYMISTA-NIC NIE JEST MI WSTANIE SIE STAC.
Na zakończenie mam 50 lat.Piotrze przepraszan za ten nieuporządkowane mysli ,ale ja wolę ,,gadac,,niz pisac.Pozdrawiam Ciebie serdecznie,życze dużo dobrego .Monika.
