mon.ika

za 3 h idę do psychiatry,boję się strasznie! i już zaczynam kombinować,jak tu się wymigać ale cóż poszłam na całość powiedziałam matce i połówce, więc i tam se poradzę A CO!

Szukam psychologa najlepiej z Zakopanego ew.okolice.

czlowiek nerwica życzę ci jak i wszystkim z całego serducha żeby było w końcu normalnie :) A jeśli chodzi o pracę,to sam wiesz już co robię, może poszukaj czegoś podobnego,np:złota rączka w pensjonacie, wtedy masz tylko kontakt z szefem i ewentualnie z pracownikami, pracujesz sam,może poczułbyś satysfakcję że dałeś radę, a może to by coś w tobie obudziło,napędziło ? próbuj nic nie tracisz zawsze możesz uciec jak ja

Coltrane, ataki śmiechu miałam 2 razy, z wielkiego stresu, niepokoju bardzo szybko przeszłam w stan śmiechu, nie pammiętam jak się czułam już po, ale pamiętam moment śmiechu miałam wszystko w dupie, nie przejmowałam się niczym ani nikim, tak jak bym się nagle rozebrała ze wszystkich problemów przed nimi tak zdecydowanie ulga, później było mi bardzo wstyd. A lęki tak są bardzo męczące bo będąc sama na zewnątrz nigdy nie jestem spokojna,wyluzowana.

czlowiek.nerwica ja ci powiem,że nie odróżniam kiedy tak naprawdę obgadują czy śmieją się ze mnie, zawsze sobie mowię że wkręcam się.Trochę się nauczyłam radzić z tym np; wszystkie czynności jakie wykonuję robię bardzo szybko ,choćby zakupy,gdy czuje że się zaczyna, to poprostu czegoś nie kupuje, wychodzę.Gdy słyszę za plecami śmiech przyśpieszam. Najgorzej jest wśród znajomych. Z banku lub poczty nie pamiętam kiedy ostatni raz korzystałam. Wqrwia mnie wieczna ucieczka.

cadarxx masz racje a najgorsze jest to że nigdy od tego nie ucieknę, ludzie będą zawsze się gapić,naśmiewać. Już z paru prac zrezygnowałam ze względu na za dużą ilość ludzi,wybrałam beznadziejną prace, sprzątanie, ale pracuje w samotności. Przy pracy miałam wybór, a co z resztą...

wróbelku dziękuje:), co do śmiechu to już był moment kryzysowy, czułam że się gapią,że mówią, czułam że dziwnie idę, tak jak by ktoś kierował mną jak marionetką, cała się trzęsłam to było straszne, ale w chwili śmiechu poczułam naprawdę ulgę, tak jak by wszystko spłyneło ze mnie, tak czy tak nie chcę tego nigdy więcej. człowiek nerwica w zimie było łatwiej (przynajmniej na ulicy) mogłam schować głowę, twarz,ręce. Tylko tak trochę przeraża mnie rozmowa z kimś obcym o tym. Dziękuję za odpowiedzi

cześć, przepraszam wiadomość może być chaotyczna. Mam problem który ciągnie się 2 lata a może więcej. Niewiem czy jestem chora, czy tylko nadwrażiwa. Boję się ludzi, wszelkie czynności poza domem bardzo mnie stresują. W miejscach bardzo zatłoczonych, czuję się obserwowana, często wydaje mi się że ktoś się ze mnie naśmiewa, że ocenia itp. Wśród znajomych mam różne nastroje, czasami jest o.k , czasami jestem nieobecna - zamykam się w chwilach gdy zaczynam myśleć że dana osoba myśli o mnie źle. Mam wrażenie, że jest gorzej ze mną, ten szept moich myśli chyba jest coraz głośniejszy. Są chwile w których nie wytrzymuję napięcia, ostatnio 2 razy nie mogłam opanować śmiechu na bardzo zatłoczonej ulicy, czułam dużą ulgę, ale nie chcę mieć takich sytuacji. Zastanawiam się czy iść z tym do lekarza, czy może to stan który przejdzie, może z wiekiem stałam się bardziej wrażliwa, taka ciepła klucha. Proszę o poradę. Pozdrawiam