Dziś na terapi pani psycholog powiedziała mi, że kłamstwa są typowe dla DDA... nigdy wcześniej nie wpadłabym na takie wytłumaczenie tego, co zrobiłam.
klamalam mojemu partnerowi, którego naprawdę bardzo bardzo kocham i nigdy nie chciałabym skrzywdzić. Zrobiłam sobie wizytówkę dziewczyny, która miała wiele facetów, ogólnie doświadczonej, rozrywkowej. Większość historii wyssałam z palca, kiedy on widział, ze coś do siebie nie pasuje, ja tworzyłam fałszywe dowody, poświęcałam kupę czasu na udowadnianie klamst. Przez to często się kłóciliśmy. W końcu zostawił mnie bo nie mógł być z dziewczyna jak ja. Wtedy się ocknęłam, ze osoba którą stworzyłam, wcale nie była ideałem. Powiedziałam prawdę, ale już nie uwierzył... spróbowaliśmy wrócić ale po czasie znów mnie zostawił. zaczęłam myśleć, ze ja kłamię każdego. W każdej rzeczy. Wymyślam historie, żeby być bardziej interesującym człowiekiem. Przez te wszystkie sytuacje znowu wpadłam w depresje, leczę się psychiatrycznie i u psychologa... ale nie mogę się pogodzić z faktem, ze przez moje kłamstwo i wpojone wzorce (prawie każdy w rodzinie poza mamą był alkoholikiem. Mama natomiast lekomania) straciłam jedyną miłość i człowieka na którym mi zależało...
Od małego dziecka mijałam się z prawda, klamalam terapeutów, rodziców, koleżanki. Głównie idealizowałam moich rodziców i sytuacje w domu. Czułam i czuje się gorsza, nie mam poczucia własnej wartości, wiec dodawałam sobie kłamstwem. Teraz czuje do siebie obrzydzenie, że jestem nic nie warta osobą.. nie warto było kłamać... ale zrozumcie takich ludzi, próbujcie wybaczać.
