Witam Was wszystkich, gdy znalazłam to forum byłam w szoku że aż tyle osób męczy się z tym ustrojstwem co ja. Muszę się gdzieś wygadać, czuję że zrozumieć mnie może tylko ktoś z podobnym problemem, bo w swoim otoczeniu nie mam zbytnio zrozumienia.
Miałam wtedy chyba z 9 lat, kiedy dostałam jelitówki. Wcześniej przechodził ją malutki brat, więc zdążyłam się ''napatrzeć''... . Pamiętam jak mnie wzięło na TO, tak strasznie się bałam a w domu na mnie krzyczeli z tego powodu Do tej pory dokładnie to pamiętam, widzę to przed oczami... Do pewnego czasu miałam taką, jak sądzę, ''uśpioną'' emetofobię. Rok temu ona ''uderzyła''. Przeżyłam wtedy dosyć przygnębiające zdarzenie i płakałam pół nocy z przykrości. Następnego dnia odchorowałam ten stres biegunką i tego dnia zaczęły się u mnie codzienne mdłości Tak kuźwa, dokładnie od roku codziennie mnie mdli... Dni bez tego jakże przyjemnego odczucia są rzadkością. Doszukuję się w sobie chorób, obsesyjnie myślę co mi może być... Jelito drażliwe mam stwierdzone. Kiedy podchodzi mi do gardła, czuję się strasznie, dostaję ataku paniki. Dzieje mi się to głównie wieczorem, nie wiem może dlatego że wtedy TEJ choroby dostałam wieczorem. Boję się nocy... Mam przed oczami obrazy jak okropnie wymiotuję... W domu już na mnie czasem krzyczą, lecą teksty że mam już 18 lat więc powinnam rozumieć. Albo że mam sobie ''odpędzać od głowy...'' Chciałabym tak umieć...
Szczerze mówiąc nie mam pojęcia gdzie się z tym udać, mam wrażenie że psycholog nie weźmie mnie na serio Jeśli ktoś mógłby polecić dobrego psychologa w Warszawie to byłabym wdzięczna. Do tych wszystkich rewelacji dochodzą stany depresyjne... Ehh
Pozdrawiam, 3majcie się
