Amallya
-
Postów
12 -
Dołączył
Treść opublikowana przez Amallya
-
Zazwyczaj objawy nasilają się w określonych sytuacjach i przez określone osoby. Jesteś sama z dwójką dzieciaczkow, to wielka odpowiedzialność. Wiesz, że musisz dać radę, choćby nie wiem co się działo. Twój organizm się przed tym wszystkim broni. Tyle do udzwigniecia, a Tobie nie ma kto pomóc. Jesteś klebkiem nerwów. Znajdź w swoim mieście dobrego psychiatre i umów się na wizytę. Dodatkowo może pomóc jakas forma terapii. Musisz się wyciszyć i znaleźć w sobie siłę, choć wiem jakie to trudne. Nie poddajemy się, walczymy do końca.
-
Witaj Ja osobiście nie pracuję w trybie zmianowym, ale o zaburzeniach snu troszkę mogę powiedzieć. Dopóki nie zwiększono mi dawki kwetiapiny, a teraz biorę 400 mg, co godzinę wybudzalam się w nocy. A to jadłam, a to paliłam. Rano tragedia, dzwoni budzik, a ja mam ochotę umrzeć. Cały dzień byłam zmęczona, ratowala mnie tylko mocna kawa. Po powrocie z pracy kilka godzin drzemki. I tak w kółko. Teraz sytuacja wygląda lepiej, budzę się w nocy co najwyżej dwa razy. Chyba, że pojawi się stres, zdenerwowanie, kolejne życiowe zawirowania i wracam do punktu wyjścia. Na marginesie, choć to ważne, moja Pani Doktor powiedziała, że sen jest dla mnie podstawa do sprawnego funkcjonowania. Ale się nagadalam o sobie, masakra
-
Kochana, te wszystkie sytuacje, o których piszesz to w dużej mierze powód Twojej choroby. Nie masz wsparcia w mężu, który jest daleko. Dzieci na Twojej głowie. Piramida rośnie. Drugi aspekt, to być może genetyka. Czy ktoś w Twojej rodzinie choruje, bądź chorował psychicznie? Co do leków, to uwierz mi, nie ma się czego bać. Ja na pewnym etapie leczenia brałam konska dawkę i nadal żyje. Powiem Ci tyle, w krytycznym momencie przebiegu choroby, gdy już jest nie do zniesienia, jedynym wyjściem jest przyjmowanie leków. Oczywiście pod stała kontrola lekarza. Trzymaj się i nie poddawaj. Tu znajdziesz ludzi, którzy zrozumieją Cię jak nikt inny. Pozdrawiam