Simple_85

A może ktoś z Lublina i okolic chętny na spotkanie?

Witaj shira123! Właśnie tak myślę, że muszę się zapisać na jakieś zajęcia związane z aktywnością ruchową - kilka pieczeni na jednym ruszcie upiekę Co do wyprowadzki, w mojej obecnej sytuacji ekonomicznej, mimo iż pracuję, nie jest to niestety możliwe

Spacer po parku.

ulegasz złudzeniu, że ludzie dadzą Ci coś, to coś musisz znaleźć w sobie, jest prostszy sposób, znieczul się lekami, gwarantuję że ludzie nie będą Ci do NICZEGO potrzebni, przerabiałem ten temat od lat, zajmij się samorozwojem i pisz swoje przemyślenia tutaj na forum. ludzie Cie zawiodą, kup se lepiej zwierzaka. Dziękuję za sugestie, ale mimo wszystko zostanę przy swoim i chęci poznania nowych ludzi Co do leków, to znieczulam się obecnie fevarinem, którego działanie sobie bardzo chwalę na polu zwalczania objawów depresyjnych.

Dzięki, chętnie skorzystam z Twojego "zaproszenia" i chętnie popiszę Być może źle się wyraziłam, bo ja nie mam w sobie lęku czy niechęci do spotkań z reala - chodziło mi o raczej o to, że brak kogoś, by zacząć jakieś wyjścia na miasto itp. Ale masz rację - może się to jakoś zmieni, na co mocno liczę

Witajcie. Niestety, samotność to uczucie, które towarzyszy i mi. Bardzo chciałabym mieć w swoim otoczeniu grupę bliskich mi osób, dla których mogłabym być wsparciem a one dla mnie. Niestety, z różnych przyczyn tak się to życie potoczyło, że takowych brakuje. Mam silną potrzebę kontaktu z drugim człowiekiem - a to, że nie mogę tego zaspokoić mocno mnie frustruje Jedynie praca pomaga mi się nieco realizować na tym polu, no ale wiadomo, że to jedynie wycinek naszego życia.

Generalnie mocno frustrującym jest dla mnie obecnie fakt, że mam silną potrzebę interakcji z innymi, spotkań, nawiązywania znajomości, dyskusji a zwyczajnie brak mi możliwości, by się realizować i tak spędzam kolejne dni w samotności - jedynie praca w jakiś sposób zaspokaja moją potrzebę kontaktu z ludźmi.

Z tym jest niestety mały problem. Nie mam swojej rodziny i mieszkam w dalszym ciągu z rodzicami. Mama jest nadwrażliwa i ma zaburzenia nerwicowe co na moje samopoczucie dobrze nie wpływa, tata z kolei lubi mnie wesołą i uśmiechniętą - kiedy mam doła i gorszy nastrój unika konfrontacji z problemem i udaje, że go nie ma. Znajomych i przyjaciół w realu też niestety brak - ciężko trochę w to uwierzyć, no ale tak się to życie potoczyło... Kiedy możliwości były, to ja nie czułam do końca takiej potrzeby zawierania znajomości i nie do końca czułam się na siłach. Teraz z kolei kiedy stałam się otwartą osobą, żądną towarzystwa i obecności drugiego człowieka, to z kolei ciężko mi samej jakoś teraz wychodzić naprzeciw drugiemu...Znalazło się natomiast nieco znajomości z neta - to też wiele, bo są to osoby głównie z for o tematyce zaburzeń, więc ze sporą dozą empatii i zrozumienia Świadomość, że zawsze można napisać i podzielić się swoimi smutkami to również bardzo wiele.

Moja diagnoza to najogólniej rzecz biorąc zaburzenia depresyjne. Krótki epizod CHAD-owy też był. W bogatej karierze farmakologicznej brałam kilka SSRI i obecnie zażywam fevarin w dawce 100 mg na noc. W moim przypadku jest lekiem naprawdę skutecznym i pomagającym mi. Nastrój się generalnie ustabilizował - a jeśli są dołki to krótsze i mniej uniemożliwiające funkcjonowanie, jest chęć, energia i motywacja do działania więc fevarin oceniam na duży plus

Witaj Jeśli chodzi o moje leczenie to różne SSRI - z lepszym bądź gorszym skutkiem. Z perspektywy lat u mnie najlepiej sprawdziła się fluoksetyna, wenlafaksyna i obecnie zażywany fevarin czyli fluwoksamina. Zdarza mi się miewać jeszcze huśtawki i gorszy nastrój, ale czuję się obecnie generalnie ok. Dużo też się samoedukuję w kwestii psychoterapii i stosuję na sobie autoterapię Co do Lublina, to faktycznie jest dość urokliwy. Zapraszam - mogę zabawić się w przewodnika

Hejka. Jestem nowa na forum, mam na imię Dominika i jestem z Lublina. Jeśli ktoś ma ochotę spotkać się, pogadać przy piwku, soczku czy herbatce to ja chętnie Przyznam, że mocno doskwiera mi samotność i szukam sposobu, jak z niej wyjść.

Witam wszystkich. Jest to mój pierwszy post na forum, którym pragnę się z Wami serdecznie przywitać. Mam na imię Dominika, mam 31 lat i jestem z Lublina. Od ponad 10 lat zmagam się z depresją - z mniejszym lub większym skutkiem udaje mi się ją nawet czasem pokonać, choć lekko nie jest. Ostatnio doszły też wahania nastroju - ale liczę, że to jednak nie CHAD. Mam nadzieję, że uda mi się tu poznać (być może nawet osobiście) fajne, życzliwe osóbki, z którymi się zaprzyjaźnię. Nie ukrywam, że mocno doskwiera mi samotność. Jak również będę mogła, tak będę starała się Was wspierać dobrym słowem i radą. Jeszcze raz witajcie