lonelygirl28

Ojej, poprostu nie wiem co powiedzieć... Wogóle nie spodziewałam się, że ktoś to przeczyta i się tym zainteresuje. Jesteś kochana :)

Dziękuję wszystkim za rady. To bardzo miłe, że ktoś stara mi się pomóc, dawno się tak nie czułam. Spróbóję z rodzicami, ale nie wiem jak będzie z resztą rodziny

Spróbóję jeszcze raz z nimi porozmawiać, ale nie wiem czy to coś da. A nie chcę iść do szkolnej pedagog, bo raz u niej byłam w tamtym roku i wcale mi nie pomogła. Dziękuję za rady

Rozmawiałam o tym z nimi wiele razy, a oni cały czas obiecują, że nie będą mnie poróbywać, a i tak robią to samo. Przyzwyczaiłam się do tego, ale naprawdę mam dość.

O rany, dziękuję, że ktoś się tym zainteresował. Naprawdę mi na tym zależy. Nie wiem jak to ująć, ale jakoś się postaram. Kiedyś byłam szczęśliwym, wiecznie uśmiechniętym dzieckiem. Mam starszą siostrę, z którą przez długi okres czasu nie potrafiłam się dogadać. Ale naszczęście to już za nami i się dogadujemy. Jakoś po pierwszej klasie podstawówki, moi rodzice zaczęli mnie porównywać do mojej siostry. Non stop. Ale w tedy jeszcze nie zdawałam sobie z tego sprawy. Kiedy byłam w czwartej klasie to nadal trwało, zawsze wychodziło na to że moja siostra to ideał, a ja jestem ta zła. Moja rodzina również mnie tak postrzega. Jest tak do tej pory. Od piątej klasy, już nie jestem taka radosna jak kiedyś. Jestem pesymistką. Stałam się bardzo nieśmiała i zamknięta w sobie. Czuję się słabo i źle. Nie jestem szczęśliwa. Ja naprawdę się staram, dobrze uczyć i być dobrą córką, ale ja nigdy nie będe jak moja siostra. Mam już fosyć tego, że ciągle jestem porównywana do niej. Nawet nauczyciele to robią. To okropne... Ja już nie wiem co mam robić, bo zawsze będe ta gorsza. Pomocy

Cześć, mam problem, nie mam z kim porozmawiać. Czy ktoś tutaj jest mi w stanie pomóc?