Witam, serdecznie. Nie wiem czy mam nerwicę, czy depresję, ale na pewno nie lubię przebywać wśród wielu osób. Ludzie mnie drażnią. Nie mam siły do niczego, uważam że już niczego się nie nauczę,a właściwie to nic nie potrafię. Uważam, że wszyscy są mądrzejsi ode mnie. Budzę się o najczęściej 3ciej w nocy i włącza się myślenie połączone z paniką. Boję się jeździć autem. Wszystko co mam zrobić jest poprzedzone nerwami, paniką. Nienawidzę bałaganu. Wszystko mnie drażni. Jestem zdrowa, mam cudną rodzinę, w zasadzie mam wszystko, tylko niestety mam chorą głowę. Chodziłam do psychologa. Trochę mi pomogła, ale po dwóch dniach po wizycie znów, gdzieś w środku odczuwam lęki, przygnębienie, nie chce mi się pracować, starać. Nie mam daru do sportów, ani języków obcych ani do jazdy autem. Nic mi nie wychodzi tak jak powinno. Jestem zmęczona, wypalona, zniechęcona i wszystko mnie brzydzi. Nie mam myśli samobójczych, ale duszę się samą sobą.
Pozdrawiam
