Nie wiem czy piszę to w dobrym miejscu i czuję się trochę dziwnie pisząc to i być może, jeszcze tego nie wiem, publikując to w internecie. Czuję się jakbym naprawdę nisko upadła chcąc publikować takie rzeczy w internecie. Nie. Czuję się tak za każdym razem kiedy chcę komukolwiek coś powiedzieć głębszego o sobie. Nie ważne czy to rodzinie czy przyjaciółce. Myślę, że jestem osobą dosyć zamkniętą. Taką która kumuluje w sobie wszystkie swoje problemy i niechce nikogo do nich dopuścić. Udaje ,przed tymi przed którymi udaje jej się udawać, że wszystko jest ok. Słyszałam, że każdy problem jest duży jeżeli sprawia jakiejś osobie, no, problem. Mimo to czytając historie innych ludzi nie rozumiem, dlaczego robię wszystko w ten sposób. Dlaczego jestem cały czas smutna. Mam wszystkie te ,,psychiczne,, objawy depresji i kilka fizycznych. Tak mi się przynajmniej wydaje. Powinnam iść do specjalisty. Wiem. Ale nie mam po prostu do tego motywacji. Czuję, że to mi nie pomoże i nie ma sensu. To tylko marnotrawstwo czasu itp. Czuję też jednak tę maleńką iskierkę nadziei, że może jednak. Nie jest tak ze mną żle przecież. Ale to pierwsze uczucie wygrywa. Ludzie mają sto razy gorsze życia niż ja. Powinno być wszystko ok. Może naprawdę mam depresję. Czy coś podobnego. Może zmiana otoczenia, która mnie czeka za niedługo pomoże. Może przesadzam. Chciałabym napisać tyle rzeczy, ale dobrze, że chociaż zostawiłam w spokoju worda i napisałam to tutaj. Mam nadzieję, że to opublikuję i jakoś mi to pomoże. Może nabiorę więcej pewności i odwagi. Chciałam po prostu się tak wyżalić i poczuć może jakąś ulgę. Nie opisałam zbyt dokładnie tego co czuję, ale może ktoś ma wrażenie, że czuje podobnie. Dziękuję za przeczytanie.
Lia S
