brados

Być może jestem trochę przewrażliwiony, ale zauważyłem, że zaczęła się do mnie zwracać i traktować zupełnie obojętnie, natomiast inne osoby (przyjaciółki, rodzina) traktuje zupełnie inaczej - uśmiecha się. Czy to tylko taka poza przed nimi, żeby nie zauważyli jej problemów? Mieszkamy razem więc może trudno byłoby jej udawać cały czas że wszystko jest w porządku? Czy dobrze rozumuję?

No cóż, że to choroba zdałem sobie w pełni sprawę dopiero nie dawno. Na początku wymawiałem jej, że po prostu marudzi, albo mówiłem "nie narzekaj inni mają gorzej". Myślę, że tym mogłem doprowadzić do pogłębienia jej depresji. Zauważyłem, że w tej chwili Ona jakby zaczęła unikać ze mną kontaktu. Staram się nie narzucać i nie robić nic "na siłę", ale zastanawiam się czy wypełnienie jej wolnego czasu mogłoby zmienić coś na lepsze?

Witam wszystkich. Moja partnerka ma depresję (tak uważam). Objawia się to tym, że od dłuższego czasu (ok 4 tygodni) jest mocno przygnębiona, moje próby nawiązania rozmowy na jakikolwiek temat ucina krótkimi odpowiedziami typu: "tak" "nie" "nie wiem". Jesteśmy ze sobą już kilka lat i wcześniej też miewała podobne stany (między innymi na wiosnę), ale "jakoś" jej to przechodziło po ok 2 tygodniach. W tej chwili sytuacja jest dużo poważniejsza, bo nie cieszy jej chyba w zasadzie już nic. Jak mogę jej pomóc? Namawiałem ją na wizytę u lekarza, ale odpowiedziała, że nie zamierza się "wyżalać" przed jakąś obcą osobą. Oczywiście staram się delikatnie ją namawiać, żeby jednak się zdecydowała, bo to wizyta jak u każdego innego lekarza, ale niestety na razie się nie dała namówić. Co mogę zrobić, żeby jej jakoś pomóc. Wiem, że sam jej nie wyleczę, ale może mógłbym, chociaż złagodzić jakoś jej cierpienie a w międzyczasie da się przekonać na wizytę u lekarza. Serdecznie proszę o jakieś wskazówki.