Adeekk

Ja mam problem z myśleniem oraz z komunikowaniem się z innymi osobami. Dodam że od dziecka jestem małomówny, do tego doszły jeszcze problemy z rówieśnikami w podstawówce i gimnazjum, przez co miałem depresje, i nadal ją mam w jakimś małym stopniu bo nie odczuwam już od dłuższego czasu takich objawów jak wcześniej. Ale do sedna. Uważam że przez te wszystkie lata zamknąłem się w sobie, jestem małomówny czy to w domu czy w szkole. To wygląda tak, że nie wiem co powiedzieć, czuję taką pustkę w głowie, a jeśli już miałbym coś powiedzieć do wydaje mi się że to jest głupie i że ja jestem beznadziejny. Nie mam w sobie poczucia wartości, ale jak je odzyskać?. Strasznie mnie to dołuje gdy jestem w towarzystwie znajomych(chłopaków bo z dziewczynami w ogóle nie rozmawiam- boje się, wstydzę) i nic się nie odzywam , a tylko ich słucham a po chwili pytają mnie czemu nic nie mowie, tak jakbym nie potrafił przełożyć tego co się dzieje, wydarzeń na myśl którą powiedzieć (wyciągnąć z czegoś wniosków)nie wiem czy to dobrze zrozumiecie,do tego mam jeszcze problemy z pamięcią. Problemy też pojawiają się w szkole na lekcjach ,a potem w domu jak mam zrobić jakieś zwykłe zadanie to wydaje mi się że jest ono niewykonalne i zrobienie go zajmuje mi dużo czasu. Proszę o pomoc, jakieś rady

Ja dziś byłem na pierwszej prywatnej wizycie u psychologa czy też psychoterapeutki, i w ogóle sobie to inaczej wyobrażałem. Opowiedziałem jej całe swoje życie, i jakie mam problemy itd, i zadawała mi do tego pytania. Powiedziała że to co wszystko usłyszała mówiłem zbyt ogólnikowo ale jak ogólnikowo jak jej czytałem cały swój pamiętnik i było tam wszystko opisane. Boje się że nie wszystko rozumiała o co mi chodziło, i powiedziała że teraz chce się spotkać z moją mamą, że by coś ustalić a potem mi będzie robić jakieś badania czy testy. W ogóle miałem inne cele żeby wynieść z tej wizyty a wyszło jak wyszło. W ogóle byłem totalnie spięty że mało co pamiętam z tej całej rozmowy...

Moje marzenia to pokonać chorobę i być szczęśliwym, mieć satysfakcję że wreszcie coś mi wyszło, patrzeć z optymizmem na całe życie, zacząć się uśmiechać do ludzi i z nimi rozmawiać. Poprawić kontakty w rodzinie i z kolegami, znaleźć tą pierwszą dziewczynę która będzie mnie kochać bez względu jaki jestem, za 2 lata zdać maturę i iść na studia a potem znaleźć miłą, fajną przyjemną pracę i oczywiście zbudować własny dom.

Cześć Wreszcie przyszedł ten dzień, w którym się przemogłem i zadzwoniłem do psychologa tzn. do publicznej przychodni psychologicznej i pedagogicznej, pani mnie zapisała itd. i powiedziała żebym czekał na odpowiedź, powiedziała także że czas oczekiwania to około 1,5 miesiąca . Ale kurcze ja nie mogę tyle czekać, podejrzewam że mam dystymie bo zgadzają mi się prawie wszystkie objawy, nie wiem czy potem będę wstanie się przemóc i tam iść. Pani poleciła mi jeszcze Ośrodek Interwencji Kryzysowej, że tam jeszcze jest jakiś psycholog ale nie wiem co o tym myśleć. Bo ja bym chciał iść na jakaś terapie psychologiczną a tam nie wiem jak jest w tym ośrodku. Pomóżcie, podpowiedzcie mi coś jakie jest wasze zdanie co powinienem zrobić!??

Więc co mam robić?

Witam! Chciałem się was poradzić, co zrobić z moim problemem czy mam deresję..., Nie wiem jak to opisać abyście dobrze mnie zrozumieli , to już trwa od kilku lat - miałem tragiczne 6 lat w podstawówce, ale nie będe tego opisywał, poprostu bałem się wszystkiego, nie umiałem się postawić rówieśnikom a byłem od nich większy - oni potrafili mnie przegadać, nie umiałem być asertywny, miałtem także okropne przezwisko, które słyszę od niektórych nawet do dziś. Przez to przezwisko nie poszedłem do gimnazjum gdzie większość moich kolegów(ale z tymi kolegami to jest bardziej skomplikowane) nie chciałem słyszeć tego przezwiska dlatego wybrałem inne gim. niż inni. Z czasem w 3 klasie ono wróciło, bałem się co powiedzą inni z mojej klasy na to, jakoś to przetrzymałem. Wszystkie problemy jakie miałem, poniżenia jakie znosiłem tłumiłem w sobie, nikomu nie mówiłem o tym - nawet rodzicom bo uważałęm ze ni mogliby mi nic na to doradzić - szczególnie ojciec, który jest tylko na papierze a wżyciu tak jak by go nie było, któy miał prawdopodobnie takie samo życie jak ja, znaczy ja je mam po nim - bo on nie rozwiązywał tych problemów i zył w poczuci strachu. Ja już nawet zachowuj się jak on, mówie tak jak on, siedze...itd. Często miałem takie dni że strasznie bolała mnie głowa, wszystkie te przeżycia mi się przypominały miałem totalne załamanie, nie wiedziałęm co zrobić nikomu o tym nie mówiłem, nie wiem jak to nazwac ale ja na to móiłem ze mam blokadę umysłu, nie mogłem myśleć , miałem nawet myśli samobójcze ale wtedy miałem takie myśli: a najwyżej popełnie samobójstwo i będe miał święty spokój. Teraz gdy chodzę do Technikum, od początku roku miałem dwa takie dni załamania - jeden po drugim. Już dawno straciłem radość z życia, nic mnie nie interesuje oprócz piłki noznej, kompletnie nic. Gdy jestem z kolegami nie potrafię się odezwać, nie potrafię nic powiedzieć, boję się ze jeśli coś powiem to będzie głupie i jestem idiotą, zresztą ja i tak nic nie mówię bo mam tą blokadę umysłu, poprostu nie mogę myśleć, nic wymyślić i milczę, denerwuje mnie to, nie mogę myślec na lekcjach, mam ciągłą pustkę w głowie. Na lekcjach wszyscy gadają, tylko ja z kolegą z ławki gadam o tej piłce na której też się za dobrze nie znam, ktoś coś do mnie mówi a ja nie wiem co odpowiedzieć bo nie mam pojęcia o tym a to są proste rzeczy. potrafię już nawet cały dzień się nie odzywać w towarzystwie innych, ale gdyby np. doszło do tego ze miałbym coś komuś poradzić to nie umiem, poprostu nie umiem i mam pustkę w głowie i ta blokade ze nie moge myśleć. W przeciwieństwie do innych jak czytałem nie które wypowiedzi, to w moim przypadku jest tak że wychodzę z domu spotykam się ze znajomymi ale się nie odzywam jak to napisałem wcześniej. Proszę o rady i opinie na temat mojego problemu, pomóżcie! Bo to jest straszne i mnie to bardzo denerwuje.