Ancilla

Cześć, zapraszam na mojego bloga o tym, jak pokonałam nerwicę: http://nerwicalekowajakzniawygralam.blogspot.com/

Cześć, zapraszam na mojego bloga o tym, jak pokonałam nerwicę: http://nerwicalekowajakzniawygralam.blogspot.com/

dziękuję, dużo dla mnie znaczą te słowa :) trzymam kciuki, że Tobie też się w końcu uda!

tictac, i jak, spróbowałeś? Ja nadal nie palę i mnie za bardzo nie ciągnie. Tzn. kiedy lepiej się czuję, to bym zapaliła. Teraz zamiast się cieszyć z tego rzucenia fajek, znów zaczęłam sobie wkręcać, że jak tak łatwo udało mi się rzucić, to pewnie mam... raka płuc, albo będę miała za 2 lata (znalazłam info w necie, że jak się komuś łatwo udaje odstawić papierosy, to może to oznaczać, że w ciągu 2-3 lat zachoruje na raka płuc). No jestem popieprzona :/

Polecicie dobrych psychiatrów i psychologów z Łodzi i okolic?

Hej, nie palę od 8 dni! Tak sobie wkręciłam, że dostanę przez to raka, że się udało i w ogóle mnie nie ciągnie. Tzn. myślę o tym kilka razy dzienne, ale od razu tę myśl odrzucam. I czuję się megadumna z siebie, tym bardziej, że przy moich zaburzeniach odżywiania palenie było jakby środkiem odchudzającym (palenie zamiast jedzenia). Przez ten tydzień raz miałam bardzo ciężką sytuację - przy silnym napadzie lęku od razu chciałam zapalić i na pewno bym to zrobiła, ale nie miałam w domu papierosów. Po tym czasie od niepalenia mogę stwierdzić, że mam lepszą kondycję i fizycznie czuję się zdrowsza. Mnie się wydaje, że jak odpowiednio się nastawisz do rzucenia palenia, to Ci się uda. Naprawdę nie wiem, o jakim spadku dopaminy mówisz, bo mnie w ostatnim czasie palenie nie sprawiało żadnej przyjemności - to był tylko nałóg. Paliłam, bo musiałam, a nie dlatego, że lubiłam.

Zostało mi 12 papierosów. To na pewno na jutro mi starczy i może jeszcze ze 2 zostaną na piątek. Tak więc w piątek planuję zacząć. Długo już palisz? Ile dziennie?? Ja od mniej więcej 15 lat z dwoma przerwami na ciąże, średnio pół paczki dziennie Ostatnio przy mojej nerwicy zaczęłam sobie wkręcać, że mam raka (bo mam jakieś dziwne objawy), no i dlatego chcę rzucić. Poza tym w uj kasy na to idzie... Możemy rzucić razem i będziemy się wspierać oraz mobilizować :)

No właśnie mam czarne scenariusze, jak zareagują (ogólnie mam skłonność do wyobrażania sobie wszystkiego w jak najgorszych barwach). Gratuluję Ci odwagi i zmiany w życiu :) Mam nadzieję, że mi kiedyś też się uda. Jestem już bliżej, jak dalej.

tictac, i jak się trzymasz? ja wczoraj kupiłam ostatnią paczkę, znaczy tego się trzymam, zobaczymy...

Kaja, a jak Twoi rodzice zareagowali, jak im powiedziałaś? Bo u mnie to prawdopodobnie byłoby tak, jak u Ooak. Ja i tak jestem dla nich wariatką i wszystko moja wina.

Kaja, dziękuję. Masz rację. Tylko jak mam być szczera wobec rodziców? Co mam im powiedzieć? Nie chcę, żeby czuli się jeszcze gorzej. Chronię ich, oboje, choć jak piszesz - nie powinnam. Psychiatra stwierdziła u mnie syndrom sztokholmski :]

Hej Lucy :)

Hej :-) Mąż nie musi wierzyć nie jego choroba, nie wiem dlaczego mamę chronisz czemu nie może się martwić? a ojca masz ? Mamę chcę chronić, bo ma swoje problemy i nie chcę jej dokładać. Bulimię mam przez ojca (psychiatra określiła go mianem psychopaty), także jemu nie zamierzam się zwierzać, bo mnie wyzwie od czubków.

stara żono, bardzo dziękuję za słowa wsparcia :* Nie wiem, czy jestem dobrze zdiagnozowana, nie ufam lekarzom, jeden z drugim są sprzeczni z wydawaniem opinii i przepisywaniem leków. Z psychoterapii nie będę rezygnować, a leków żadnych nie biorę, bo się boję (skutków ubocznych i uzależnienia). Uśmiałam się z tego Klanu Rycerzy, dziękuję :) No i witam wszystkich nowych!

Odświeżam wątek Też mam klaustrofobię. Najgorsze są windy, ale w ogóle odnosi się to u mnie do wszystkich pomieszczeń, miejsc, z których nie mogę wyjść kiedy zechcę, np. autobusy i tramwaje, zamknięty balkon. Nie lubię też tunelów i ogromnych sklepów czy budynków, w których czuję się jak w labiryncie (mam tak np. w IKEA). Samolotem leciałam raz i wzięłam tabletkę na uspokojenie (chyba jakieś benzo, nie pamiętam). Pomogła i sam lot wspominam bardzo dobrze. Ale w tym czasie, kiedy leciałam, moja nerwica była w uśpieniu i nie nakręcałam się za bardzo przed podróżą. Klaustrofobia dość mocno utrudnia mi życie. Psycholog radzi mi przełamanie się i przejechanie się windą. Mam nadzieję, że niedługo się na to skuszę.