pop_the_glock

Wydaje mi się, że z lękami jest tak,że strasznie przeszkadzają w życiu i masz tego świadomość , że to uniemożliwia ci normalne funkcjonowanie, ale z drugiej strony wydaje ci się , ze to nie odłączna część twojej natury. Mówię oczywiście na swoim przykładzie,ale ja myślę czasem,że te lęki mnie w jakims sensie tworzą i pozbycie się ich zabierze mi część mojej osobowości. To wszystko to jednak bzdura, nie można myśleć w ten sposób. Dopiero pozbycie się lęków pozwoli ci być sobą.

Ja bardzo często przypisuję sobie jakąś chorobę, szczególne zamiłowanie mam do nowotworów ;] wynika to chyba z tego, że bliska mi osoba chorowała. Miałam fazę ,że co chwilę chodziłam do lekarza, sprawdzałam objawy z internecie, książkąch, odczytywałam znaki z niebios.

Witam. To mój pierwszy post na tym forum ;] Od kilku tygodni leczę się psychologicznie, a problemy lękowo-depresyjne mam od bardzo dawna. Piszę ten post, bo chciałabym wiedzieć, co zrobić by pokonać ten nieznośny lęk. Boję się wszystkiego. Nie chce mi się już nawet pisać o lęku przed wystapieniami publicznymi, zabieraniem głosu, załatwianiem najróżniejszych spraw. To co najbardziej mi doskwiera to lęk przed kontaktami z ludźmi. Nieustannie boję się odrzucenia,wyśmiania, przez to tkwię w pernametnej stagnacji. Nie wchodzę w żadne głębsze relacje, bo boję się, rezygnuję z najprostrzych związków międzyludzkich, bo tak strasznie mnie przerażają. Obecnie jestem w stanie rezygnacji, zrezygnowałam ze wszystkiego, ale jednak nie mogę się z tym pogodzić. Chciałabym poznać ludzi takich jak ja, którzy potrafiliby mnie zrozumieć i porozmawiać. Proszę o to,by nie pisać złośliwości, bo to dla mnie wielki stres, nawet pisanie anonimowego postu na forum.