Od urodzenia bylem człowiekiem spokojnym , opanowanym i uważanym za osobe niezwykle madra. Lubilem rozmawiac z doroslymi, mniej z rowniesnikami. Ucze sie w liceum. Z nauka nie idzie mi najgorzej, ale mam problemy z logicznym mysleniem i jak pewnie wiekszosc zzera mnie stres. CZuje się zupełnie wyalienowany, otoczony ludzmi ktorzy uwazaja , ze mnie lubia i kochaja, lecz nikt nie potrafi mnie zrozumiec, a ja nie mam problemu ze zrozumieniem problemow obcych. Czuje ogromna potrzebe aprobaty innych, a nie chce tego, brzydze sie tym. Nie mam na nic ochoty, najlepiej to spalbym cale dnie... Patrze daleko i boje sie przyszlosci. W tym momencie w skzole widza we mnie osobe wesola, rozesmiana, zawstydzona gdy ktos obcy badz wieksza ilosc osob zwroci na mnie uwage. Boje się niektórych ludzi, zwlaszczy gdy czuje, ze sa "lepsi" bardziej lubiani przez innych. W ogole jestem beznadziejny i tak się czuję.
