albireo

Witam U mojej matki schizofrenię zdiagnozowano rok temu ale objawy miała już od co najmniej 6. Z dzieciństwa pamiętam jak matka wyrzucała ojca z domu za picie, ciągle nam wszystkiego broniła, łącznie z wychodzeniem na podwórko. Kontakt z innymi dzieciakami ja i moja młodsza siostra miałyśmy sporadyczny przez długi czas. Problem jednak nie leży w moim dzieciństwie. Nie potrafię podejmować decyzji. Trzykrotnie rzucałam szkołę, dwa razy nie będąc na ani jednych zajęciach. Niedawno rzuciłam świetną pracę, która pozwoliłaby mi wynająć mieszkanie i wyprowadzić się od matki. Rzuciłam ją bo miałam ochotę płakać przez całą drogę powrotną. Mam cudownego chłopaka który jest dla mnie wsparciem w każdej chwili ale nawet on nie umie mnie zrozumieć. Co chwila zmienia plany dostosowując je poniekąd do mnie. Nie chcę być dla niego ciężarem, kocham go najbardziej na świecie, ale często myślę o zerwaniu. Mam 22 lata od około 3 miewam myśli samobójcze. Czasem mam wrażenie że beze mnie wszystkim byłoby lepiej, bo po co komuś taki beznadziejny człowiek jak ja. -- 11 lis 2014, 10:00 -- Nigdy nie doprowadzam niczego do końca. Nie robie tego co bym chciała i o czym marzę, bo przecież i tak się nie uda albo nie jestem dostatecznie dobra żeby spróbować. Przez bardzo długi czas nie miałam znajomych, trzymałam się na uboczu. Nie odwiedzałam koleżanek w domu, bo tak mnie wychowano. Moje myslenie w pewien sposób zmienił mój chłopak. Prawie mnie zmusza do próbowania nowych rzeczy, przekonuje do wyjazdów. Ja zbytnio zajmuję się opiniami ludzi, co kto o mnie pomyśli. Chcę żeby się coś zmieniło ale tak się nie dzieje, mimo że próbuję i się staram. Prawda jest jednak taka że się boję zmian, nowych rzeczy bo to trochę wiąże się ze stratą starych.