Ginny

Wydaje mi się, że drżenia masz w tych sytuacjach, w których nie czujesz się do końca komfortowo. Wśród bliskich czujesz się wyluzowana. Wiesz, że oni Cię zrozumieją. A w otoczeniu obcych ludzi już jesteś mniej zrelaksowana, bo nie wiadomo jakby oni się zachowali :)

Beladin owszem praca fizyczna nie jest lekiem. Nie zdziała tego co leki i psychiatra. Jednak może ona pomóc np. podczas ataków paniki, bo wtedy pomaga zająć czymś myśli.

Tak, ja mam podobnie. Drżenie rąk, „skaczące” nogi. Ogólnie trzęsę się jakby było z -15 stopni. Myślę, że wiele osób ma takie objawy, więc pocieszę Cię, że nie jesteś sama. Co do leku, nie mogę się wypowiedzieć, bo nie miałam z nim nigdy styczności, ale pewnie ktoś inny coś o nim może powiedzieć :)

Coś w tym jest. Praca fizyczna pozwala zająć myśli, daje satysfakcję, że coś zrobiliśmy. Jeśli się zmęczymy pracą fizyczną to potem nam się lepiej śpi. Jednak trzeba przyznać, że niestety nie na każdego praca fizyczna działa. Zawsze warto spróbować, bo może się okazać, że to bardzo pomocne rozwiązanie :)

PannaNatalia - Jest to wyzwanie które polega na skakaniu codziennie z wyjątkiem jednego dnia w tygodniu. Najpierw zaczyna się od 100 skoków i potem zwiększa się ich ilość o 50. Po jakimś czasie jest przeplatanka tzn. raz robimy 50 skoków więcej, a raz 100. Są różne wersje tego wyzwania. Są Polskie i Angielskie, takie które określają ilość skoków lub ilość minut poświęconych na skakanie. Ja korzystam z tego planu ( przepraszam jeśli nie można wrzucać linków). http://3.bp.blogspot.com/-7GXugbCu-G4/Ut1S-i74XxI/AAAAAAAACeg/7GC2swznRxA/s1600/wyzwanie+skakankowe+30-dniowe.png

Arasha Oj masz rację. Ciężko mi policzyć u ilu lekarzy już byłam i jakoś nie nawiązała się między nami nić porozumienia. To znaczy mi jest ciężko zaufać lekarzowi. Kiedyś chodziłam do pani psycholog jak musiałam rozwiązywać testy odnośnie nauczania indywidualnego. To była świetna kobieta, ale głównie zajmowała się dziećmi w wieku szkoły podstawowej. Lekarz do którego teraz idę ma same pozytywne opinie. Jest podobno kompetentny, wysłucha i doradzi. Arketis brałam ok. rok. Bo zaczęłam go brać o ile dobrze pamiętam we wrześniu w zeszłym roku. Mam nadzieję, że będzie lepiej, chociaż czuję się jakby kolejny atak miał nadejść. Na szczęście mam połówkę Xanaxu pod ręką :) Dziękuję Ci bardzo za miłe słowa. I nie zniknę, bo zazwyczaj podczas ataku jestem na forum, bo jakoś uspokaja mnie fakt, że mogę tutaj poczytać o tym jak sobie radzą inne osoby w podobnej sytuacji :) agnieszkasz No właśnie ciągle tylko nas straszą. Ja bym się eboli nie bała, ale wiem, że w Polsce szpitale są średnio przygotowane na tę chorobę i stąd ta panika. Jedno co mnie ciekawi to jest to, że jak trąbili, że niby będzie III Wojna Światowa to mnie to nie ruszyło, a nawet byłam gotowa do ewentualnej walki

Skaczę codziennie ponieważ robię "The 30 days jump rope challenge". Jest to dobry sposób na zmotywowanie się do skakania :) Ciężko powiedzieć mi o efektach, bo dopiero zaczęłam, ale myślę, że skoro skaczesz po 10 minut dziennie to niedługo zobaczysz efekty. Zakwasy świadczą o tym, że skakanie nie idzie na marne :)

Myślę tak jak ekspert_abcZdrowie. Wydaje mi się, że masz podobnie jak np. ofiary pożaru, które boją się kontaktu z ogniem i mają problem z zagotowaniem wody w czajniku ponieważ przeżyły traumę. To jest zakodowane w Twojej podświadomości. Moim zdaniem powinnaś spróbować z tym walczyć. Każdy posiłek, picie upewni Cię w tym, że możesz sobie z lękiem poradzić. Jeśli chodzi o picie to może spróbuj pić wodę przez słomkę? Picie małymi łyczkami nie spowoduje, że się zachłyśniesz. Jakiś rok temu ćwiczyłam odwrócone interwały. Są to ćwiczenia dla osób o dobrej kondycji, a ja miałam ją w tamtym momencie bardzo złą. W pewnej chwili miałam objawy stanu przedzawałowego. Co się potem okazało, to było możliwe podczas takiego wysiłku. Potem przez wiele tygodni bałam się ćwiczyć. Pięć skoków na skakance powodowało, że prawie mdlałam. Jednak potem okazało się, że jeśli postawię się tym objawom to mogę ten lęk pokonać. Nie piszę tego, żeby się pochwalić czy coś. Chciałam tylko pokazać Ci, że ludzie mają różne lęki związane z jakimiś incydentami z przeszłości, ale można się temu postawić i wtedy powolutku wszystko wraca do normy. Trzymam kciuki, żebyś szybko uporała się z tym lękiem. Wiem, że łatwo mi mówić, ale kiedyś nawet nie będziesz pamiętać o tym incydencie :)

Dołączam do osób u których było dobrze i nagle to cholerstwo wróciło. Mimo mojej nieśmiałości udało mi się zapisać do szkoły językowej, zawsze przed lekcjami rozmawiam na korytarzu z obcymi osobami z innych grup. Potrafię wyrazić na lekcjach swoje zdanie, rozmawiam w innym języku. Już było wszystko w porządku czułam, że mogę podbijać świat. I na tym się skończyło. Dzisiaj dostałam takiego ataku paniki jak nigdy i czuję, że wszystko do mnie wraca. Do tej pory jakoś udawało mi się z tym radzić, znajdywałam sobie jakieś zajęcie. Dzisiaj to nie pomogło i spowodowało u mnie dodatkowy stres. Ciągle zadaję sobie pytanie dlaczego moje koleżanki wyjeżdżają za granicę, mają chłopaków, imprezują, a ja siedzę w domu i staram się uspokoić podczas napadów paniki.

Haha wiesz, że ja też? Ale nie sądziłam, że to będę ja Wiem co czujesz. I to jest okropne doświadczenie. Nawet jak mamy świadomość, że to hipochondria to i tak sobie wkręcamy choroby mimo iż zdajemy sobie sprawię, że wyolbrzymiamy. Niestety nie każdy potrafi zrozumieć co może pojawić się w głowie osoby z nerwicą. Nie mówiłam i już nie powiem. Postanowiłam zmienić lekarza u którego już kiedyś byłam, ale nie leczył mnie bo byłam niepełnoletnia, a on głównie przyjmuje dorosłych pacjentów. Myślę, że on mi pomoże, bo skupia się bardzo na tym co mówi pacjent i ogólnie jest bardzo cenionym lekarzem. Ostatnia moja wizyta u lekarki trwała ok. 5 minut (!). Moja mama czekała na mnie w poczekalni więc mi to uświadomiła.Z tymi lekami rzeczywiście było za szybko. Niby ja chciałam je odstawić, ale lekarka nie miała zastrzeżeń i od razu na to przystała. Tylko dzisiaj miałam taki atak paniki, że naprawdę myślałam, że zejdę. Tak silny atak nie zdarzył się od wielu miesięcy i ogólnie po ataku paniki odczuwałam lęk przez jakieś 5 godzin co było dla mnie nowością i dramatem zarazem. Dobrze, że miałam Xanax, bo nie wiem co by było. Wiedziałam, że podczas odstawiania różnie była, ale dzisiejszy dzień spowodował, że boję się odstawić te leki. Teraz wizyta u nowego lekarza będzie wyzwaniem, bo opowiadanie historii swojej choroby jest dla mnie bardzo stresujące i jak sobie przypomnę wszystko to od razu się stresuję i wpadam w panikę. Tak czy inaczej dziękuję wszystkim za miłe słowa i dziękuję tym, którzy mnie zrozumieli :)

Odstawiam leki ponieważ ja i moja pani doktor widzimy wielką poprawę. Stałam się bardziej otwarta, komunikatywna, samodzielna. Nie odczuwam dyskomfortu w grupie ludzi, a nawet bardzo dobrze się czuję w takiej sytuacji. Pani doktor wytłumaczyła mi jak mogę powoli odstawiać leki. W sumie nie mam ich już po co brać, bo oprócz ataków paniki, które mi się przytrafiają raz na jakiś czas i sytuacji gdzie wkręcam sobie chorobę, czuję się dobrze. Zanim zaczęłam brać leki też byłam na pogotowiu z „zawałem”. Faktycznie z biegiem czasu człowiek uśmiecha się na myśl jak to się wtedy panikowało.

Kiedy czekamy na sen mamy zazwyczaj w głowie wiele myśli i przy okazji niepotrzebnie się nakręcamy. Może spróbuj skupić na czymś swoją uwagę. Jeśli potrafisz spać przy włączonym telewizorze to możesz tego spróbować. Nie chodzi o to, żeby telewizor się „darł” tylko o to żebyś skupiła na czymś uwagę. Możesz spróbować również ze spokojną muzyką. Na spotify są playlisty, które można słuchać przed i w trakcie spania :)

Od kilku lat zmagam się z nerwicą. Dopiero w wieku 18 lat dorosłam do tego aby przyjmować leki. Wcześniej próbowałam, ale odstawiałam bardzo szybko, bo źle się po nich czułam. Od mojej pani doktor dostałam arketis 20 mg i działał on na mnie bardzo dobrze. Do końca grudnia mam go całkowicie odstawić. Jestem osobą nieśmiałą, ale po lekach stałam się bardziej otwarta. Nie mam większych problemów, żeby zamienić kilka zdań z obcą osobą. Jednak ostatnio mi się trochę pogorszyło i nie wiem czy to wina odstawiania leków, czy jest jakiś inny powód. Od jakiegoś czasu często kręci mi się w głowie. Wczoraj myślałam, że mam gorączkę, bo byłam rozpalona. Jednak po zmierzeniu temperatury okazało się, że mam 35,4 czyli lekko zaniżona (dzisiaj 36,2). W nocy (pierwszy raz) lało mi się trochę krwi z nosa. Dużo się mówi teraz o eboli. Zaczęłam się jej bać. Jak się pewnie domyślacie, swoje dolegliwości przypisuję eboli (krew, gorąco). Dostaje lekkiego ataku paniki jak tylko pomyślę o moich objawach. W tym momencie chce mi się wymiotować i jest mi słabo. Z jednej strony wiem, że to pewnie przez to, że się przestraszyłam choroby, ale z drugiej ciągle myślę „A co jeśli wydaje mi się, że to atak paniki, a to jednak coś poważnego o podobnych objawach?” Wyobrażam sobie krwotok wewnętrzny i jak lekarz mówi, że muszę iść do szpitala, bo mam Ebolę. Wiem, że w Polsce aktualnie jesteśmy bezpieczni, ale ciągle myślę, że przecież mogę być pierwsza. Z jednej strony opieram się na faktach, że eboli w Polsce nie ma, ale z drugiej „wiem swoje”. Czy ktoś z Was ma podobnie? Może ktoś może mi doradzić jak pokonać ten lęk. Wiem, że te objawy są ogólne i pasują do 564163416 innych chorób. I czy podczas odstawiania leków mogę mieć co jakiś czas ostre napady paniki?