Witam. Mam 17 lat, mniej więcej od 4-5 mam "problemy". W pierwszej gimnazjum, zaczęło się dziać coś dziwnego. Po prostu jakbym usechł od środka. Nie miałem żadnych problemów w szkole, w domu, ale depresja zaatakowała i tak. Życie stopniowo zaczęło tracić sens. Teraz, po około 4 latach diagnozuję moją chorobę jako depresję dwubiegunową oraz nerwicę, chwilowo pojawia się derealizacja otaczającego mnie świata, mojego własnego umysłu. Najpierw zajmę się tym pierwszym. U mnie dwubiegunówka nie jest mocno skrajna- albo wszystko, dosłownie wszystko jest mi obojętne, albo mam wisielczy nastój i każda rzecz czy osoba strasznie mnie denerwuje. Odczuwam poczucie pewności i wiarę w siebie może 2-3 godziny w miesiącu. No to teraz nerwica i stany lękowe. Non stop mam praktycznie zerowe poczucie wartości. Jeżeli chodzi o kontakty międzyludzkie, moi znajomi uważają mnie za bardzo zabawnego, chociaż może zmęczonego i niewyspanego gościa. Ostatnio przestałem być "wesoły", jestem coraz bardziej osowiały bo nie chce mi się już tego ukrywać. W dodatku wszystkie sytuacje dnia codziennego są dla mnie bardzo stresujące. Nadmierna potliwość, dreszcze, drżenie tak mocne, że aż dosłownie stukają mi zęby. A to dlatego, że zaraz jakiś nauczyciel może zadać nawet banalne pytanie. Nienawidzę jakiegokolwiek kontaktu fizycznego z innymi ludźmi. Brak koncentracji i ogólne zmęczenie też nie jest mi obce. Co do derealizacji, pojawia się od czasu do czasu, wydaje mi się wtedy, że tak na prawdę jestem tylko obserwatorem tego wszystkiego, jakbym był we śnie. Trwa to jednak krótko.
To w sumie tyle, nie wybieram się do żadnego specjalisty, po prostu od dwóch lat walczę ze sobą żeby przynajmniej gdzieś się wygadać. Jeśli przeczytaliście ten blok tekstu bez ładu i składu, ponieważ nadal nie wiem jak lepiej wszystko opisać, dziękuję Wam za to.
