postponedying

Chyba ta dwoistość jest najtrudniejsza do przezwyciężenia. Z 1 strony świetnie sobie radzę. W życiu. W edukacji. Mnóstwo perspektyw i horyzontów, mogę wiele osiągnąć i to nie jest tak, że się przechwalam, bo tak po prostu jest. Mnóstwo osób we mnie wierzy. A jednak czuję absurdalność świata i nie mogę się od niej uwolnić. I robię rzeczy jeszcze bardziej absurdalne. Głupie. Chcę żyć i być i jednocześnie nie chcę, strasznie nie chcę, strasznie mi wszystko ciąży. Takie słowa, niosaca_radosc, z jednej strony śmieszą, z drugiej niosą pewne intencje, dobre intencje. Wciąż: stoję na rozdrożu i to są tylko moje decyzje i moje starania. Mimo wszystko dobrze o tym napisać. Wypisać się z tego.

Mam 19 lat, dotąd zażywałam ketrel, depakine, zoloft, hydroksyzynę i pewnie więcej. Byłam dwa razy hospitalizowana. Raz psychoza drugi raz silna depresja. Od paru miesięcy już nie zażywałam leków bo miałam poprawę, cały czas chodzę na terapię. Mój ojciec jest alkoholikiem i zawsze gardziłam alkoholem ale to się ostatnio zmieniło. Coraz częściej sie upijam. Dzis wypiłam parę kieliszków wódy, wiśniówkę i jakiś likier (upijam po trochę z różnych butelek żeby nikt sie nie zorientował). Wczoraj też się upiłam. Przede mną studia. Czuję że tracę znowu kontrolę i przeraża mnie to że tym razem na własne życzenie. Nie wiem co robić.