Witam, postanowiłam napisać ten wątek, ponieważ tak naprawdę nie wiem gdzie szukać pomocy.
Może zacznę od tego, że gdy miałam 11 lat zmarł ktoś mi bliski i bardzo to przeżyłam. Obiecałam sobie wtedy, że już nigdy nikogo nie pokocham, ponieważ nie chciałam już więcej cierpieć. I tak naprawdę od tamtego momentu nigdy nie byłam naprawdę szczęśliwa. Nigdy nie potrafiłam dogadywać się z rówieśnikami i rodziną, nie byłam taka beztroska jak inne dzieci, czułam się nierozumiana. Mam wrażenie, że los ciągle rzuca mi kłody pod nogi, a moje życie to pasmo samych porażek. Zawsze kiedy próbowałam się do kogoś przywiązać spotykał mnie tylko wielki zawód.
Przeżyłam dość dużo traumatycznych chwil, ale nie będę się zgłębiać w prywatne sprawy. Jednak obecnie, od kilku miesięcy a może nawet i lat myślę o śmierci. Każdego ranka budzi mnie myśli "chcę umrzeć". Nie mam pojęcia co jest po drugiej stronie, ale chyba wszystko będzie lepsze niż to. Nikomu na mnie nie zależy, nie mam przyjaciół. Mam za to uczucie, że wszyscy mnie nienawidzą i życzą mi najgorszego. Na rodzinie też nie mogę polegać. Często wpadam w stany lękowe. Lubię wyniszczać swoje ciało
Od około pół roku nie mam nikogo bliskiego. Zakończyłam wszystkie przyjaźnie. Nie potrafię nawiązywać bliskich relacji z ludźmi. I z jednej strony tak w samotności jest mi dobrze, nie ma to dla mnie znaczenia, czuję się martwa. Jednak z drugiej strony często ogarnia mnie ogromny lęk, że to życie przelatuje mi miedzy palcami.
Przeraża mnie świat w którym żyje, nie rozumiem go, nie chcę tu być. Coraz częściej sięgam po alkohol, często w połączeniu z lekami. Żeby chociaż na chwilę się stąd wyrwać.
Jednak często mam takie momenty gdy zapominam o tym kim naprawdę jestem. Zachowuje się wtedy normalnie lub wpadam wręcz w stany manii. Lecz to chyba nie jestem Ja. Sama nie wiem, gubię się.
Czy to może być CHAD?
