Czesc,
Widze, ze nie jestesmy sami. Widze, ze jeszcze inni maja problem ze wstawaniem nad ranem w nowy dzien, ktory przynosi nowe leki. Boze drogi. Nigdy nie przypuszczalam, ze cos takiego istnieje. Nigdy bym nie uwierzyla gdyby jeszcze pol roku temu ktos mi powiedzial, ze mozna na cos takiego cierpiec. Sluchajcie, czy ktos jeszcze z Was ma tak, ze boi sie wszystkiego. Doslownie - jutra. Tego co dzien przyniesie. Wszystkich jego niespodzianek i niebezpieczenstw. Ja odpoczywam tylko kiedy spie i kiedy nie mysle. Kiedy otwieram oczy nad ranem mysle sobie od razu, ze skoncze w rynsztoku. Boje sie chronicznie ze strace prace. Ze nie pracuje w budzetowce wiec kiedy bede miala 50 lat i strace prace nikt mnie juz wiecej nie zatrudni i skoncze na bruku. Mam rodzine, ale nie mam meza ktory by mnie wspieral. Nie mam dzieci. Jestem przerazona kazdym dniem. Nieustannie czuje napiecie wszystkich miesni, trzese sie ze stresu. Moje zycie zamienilo sie w koszmar. Czy ktos tutaj ma jeszcze cos takiego? Bardzo Was przepraszam, ze moze mowie nie na temat, ale siedze wlasnie w pracy i dostalam ataku paniki.
Kasia
