iza800

Kochani!Proszę Was o wsparcie ,mąz wyjechał do pracy za granicę a moja nerwica szaleje na całego.Cały czas mam dusznosci,boję się ze umrę,ze sobie nie poradze(mam pod opieką dziecko).Do tej pory(jak mąż był w kraju) dobrze sobie radziłam ,juz nie pamiętam kiedy miałam dusznosci a teraz wszystko wybuchło z siła wulkanu.W dodatku mąz dzwonił i mówił ze ma ciezkie warunki co dodatkowo mnie bardzo zmartwiło.Dodam ze to pierwszy taki wyjazd męza.Proszę o rady osoby które są w podobnej sytuacji.Proszę napiszcie jak sobie radzicie.Dla mnie ten czas jest bardzo ciężki

nerwa -ja jestem chyba beznadziejnym przypadkiem.Chodziłam na terapię grupową,indywidualną i nic,zadnej poprawy.Chodzę po swoim osiedlu,pójdę do pobliskiego sklepu ale jest granica której nie jestem wstanie przekroczyc.Zaraz wyobrazam siebie samą daleko od domu w ekstremalnym strachu.Będzie mi słabo-zemdleję,co ludzie powiedzą,zacznę się cała trzasc,moze oszaleję-ośmieszę się.Takie jest moje myslenie Chciałabym chodzic na terapię bechawioralno-dynamiczną ale u mnie w miescie nie ma takiej.Po dłuzszej przerwie znowu wybrałam się do psychologa na terapie dynamiczną ale facet zachowuje się dziwnie.Mam wrazenie ze zamiast skupiac się na terapi próbuje flirtowac ze mną.Moze moim błedem jest to ze nigdy nie brałam antydepresantów.Moze leki by pomogły?Dwa razy próbowałam ale nie przebrnęłam przez początkowe skutki uboczne.Nie wiem juz jak sobie pomóc ale tak dalej zyc nie mogę,nie chcę..Czytam jak sobie swietnie radzicie i wstyd mi za siebie

pink_hope ja tez nie jestem w stanie tego przeskoczyc i swiadomosc tego mnie dobija tak bardzo bym chciała się rozwijac,poznawac ciekawych ludzi,miec interesującą pracę,cały czas się dokształcac,podróżowac.wiem ze taka własnie jestem a przez tę chorobę siedzę w domu jak kura domowa i mam skonczone 2 letnie studium pomaturalne..to nie jestem ja!!!!!!!!!!!!ale nic nie mogę zrobic bo nigdzie dalej nie jestem w stanie sama dotrzec...wolałabym zyc krótko ale tak jak chce,bez agorafobi..

napisz proszę co ci pomogło bo ja jestem na skraju załamania

juz mam dosc!!!ja wegetuję,prawdziwe zycie przecieka mi przez palce.nie zyję tak jakbym chciała,nie realizuję własnych marzen.trace przez to szacunek do siebie.chce isc na studia ale jak skoro sama chodzę tylko po swoim osiedlu?jest mi smutno,jest mi zle.dłuzej tak nie dam rady.nie zazdroszczę ludziom pieniędzy,wypasionych samochodów i domów ale zazdroszczę kazdemu człowiekowi który bez lęku chodzi sobie tam gdzie chce.to jest prawdziwa wolnosc.nie czuję juz smaku zycia..tak mi zle..

zgadzam się z toba,gdyby moja mama nie była taka agresywna pewnie nie miałabym nerwicy,a wtedy moje dziecko na pewno byłoby zdrowsze

kafka bardzo dziękuję za twoje wsparcie,mogłabym pisac jeszcze duzo ale nie chce cie zameczyc moim problemem.pozdrawiam cie cieplutko moze jeszcze odezwie sie ktos kto ma podobne obawy do moich?

staram się,wspieram moje dziecko,moze ze mna na kazdy temat porozmawiac,potrafie przeprosic(moja mama nigdy tego nie robiła),jednak gdy dopada mnie lęk,jestem rozdrazniona , wtedy zdarza mi się podniesc na nią głos.poza tym ona jest swietnym obserwatorem i widzi ze mama się czasami boi.myslę ze przez to przenoszę swoje lęki na nia i bardzo mnie to dołuje

ja tez tak myslałam,ze jak nie będę tak krytykowac swojego dziecka jak mnie moja mama to uchronie je od nerwicy a jednak nie do konca tak jest. choruję na nerwicę lękową i dlatego pewnie moje dziecko ma problemy.czuję się winna

jeszcze raz powracam do tego tematu!Proszę o wsparcie i pomoc osoby które tak jak ja zauwazaja objawy nerwicowe u swoich dzieci.piszcie co was niepokoi u waszych dzieci i jak staracie się im pomóc.pozdrawiam!

piszcie prosze jakie macie metody na pokonanie paniki jak probujecie oddalac sie od domu. u mnie niestety czesto lek wygrywa i zawracam do domu,mimo tego codziennie wychodze z domu:z psem,do pobliskiego sklepu itp

tez borykam sie z tym problemem jak tylko próbuje oddalic sie od domu dopada mnie straszny atak paniki.najgorsze jest to ze chociaz mam juz tyle wiedzy na ten tamat, zawsze uciekam przed lekiem,nie umiem stawic mu czoła.u mnie nie ma zadnych psychoterapeutów,tylko psycholodzy ktorzy za bardzo mi nie pomagaja.nawet jak ide z kims to zawsze zaczyna mnie dopadac lek,zawroty głowy,boje sie ze oszaleje,boje sie osmieszenia no i zawracam w bezpieczne miejsce wiem ze tak postepujac nigdy tego ninie pokonam ...

proszę o pomoc! witam!od 3 dni dosłownie od rana do wieczora czuję totalne wyczerpanie,słabość,zmęczenie.do tego dochodzi niepokoj,lęk,zamulenie, zawroty głowy.nawet trudno mi wykonac najprostrze czynnosci typu ugotowanie obiadu.nigdy wczesniej nie miałam takiego objawu..czy ktos z was tak miał?jak sobie z tym radzicie?jezeli taki temat był juz poruszany to przepraszam ale nie mam siły sprawdzac.

BIERZ W TYM CZASIE 2XDZIENNIE XANAX I BEDZIE DOBRZE.MI BARDZO POMOGL W CZASIE WYJAZDU NA WAKACJE..POZDRAWIAM!

jednak jakies predyspozycje do tej choroby dziecko otrzymuje,wynika to np.z tego co napisał thazek jego mama choruje na nerwice i córka tez ja ma