Nigdy nie byłam chuda. W podstawówce przezywali mnie, a ciuchy koleżanek były za małe. Ale w gimnazjum zaczęłam chorować na tarczyce. Przytyłam. W wakacje ponad 10 kg. Później następne. Teraz, kilka lat później mam BMI powyżej 40. Tak, moja waga to już poważna choroba. Chodziłam kiedyś do dietetyka. Schudłam ledwo kilka kilogramów. Rodzice uznali, że na pewno podjadam, wiec przestali za niego płacić, bo to strata pieniędzy. Nie podjadałam. Zaczęłam to robić jakieś dwa lata temu.
Od roku nie biorę leków, unikam mówienia o lekarzach, choć sama nie wiem czemu. Po prostu któregoś dnia obudziłam się i ich nie wzięłam. Tak już rok.
Jem dużo. Prawie nie wychodzę z domu. Jem z nudów, jem w nagrodę, jem ze smutku, ze stresu. Gdy mija mi napad płaczu rzucam się na jedzenie. Potrafię do filmu zjeść budyń i dwie czekolady. A zaraz po tym kanapkę. I kotleta, bo późno, więc nikt nie widzi. Herbatę pije z dużą ilością cukru. A jak nie herbatę, to jakiś napój. Z cukrem.
Jestem gruba, nie chcę wychodzić z domu, nie chcę mieć przyjaciół. Nie mam też pracy i rzuciłam studia, bez walki je oddałam, choć wiem, że gdybym chciała, właśnie bym zdawała sesje poprawkowa.
