Mam taki problem, gdyż sama nie wiem co mi dolega.. W zasadzie życie mam ok, może z kasą trochę nie bardzo się układa. Miesiąc temu zdałam licencjat na 5 i dostałam się na świetne studia II stopnia (powód jak najbardziej do dzikiej radości -w końcu osiągnęłam upragniony cel) jednak nie cieszę się w cale. Mam problem z ludźmi, z wyjściem do nich, przez co nie jestem w stanie szukać pracy ze względu na strach przed zrobieniem z siebie błazna, powiedzenia czegoś głupiego czy zrobienia w pracy karygodnego błędu. W wyniku tego siedzę cały dzień w domu (większość znajomych wyjechała na wakacje) i wyładowuję się na chłopaku, frustruję i obrażam. Zauważyłam, że kiedy robię ćwiczenia poprawiające koncentrację to uspokajam się i mam więcej chęci do życia ale z reguły jest tak, że po prostu wszystko mam w d** i nie chce mi się ich wykonywać. Z nowo poznanymi ludźmi też mam problem, mam wrażenie, że nikt mnie nie lubi albo nie podchodzi do mnie poważnie. Mam przez to strasznie niskie poczucie własnej wartości. Nie wiem, czy to nerwica, depresja czy po prostu lenistwo i wmawianie sobie takich rzeczy ale dłużej nie zniosę takiego zachowania a chłopak mnie rzuci uważając, że zachowuję się jak naburmuszona nastolatka. Chciałabym się zmienić ale nie wiem, od czego zacząć. Przełamuję się ale zawsze wszystko powraca, zatacza koło. Łatwo jest powiedzieć: zmień się teraz. Owszem da się ale jeśli nie ma się planu oraz nie wie jak trzeba pracować nad swoim charakterem wszystko się psuje i wraca do stanu poprzednego...
