sambabrasil

Pola trzymaj się kochana, tylko i aż tyle TRZYMAJ SIĘ!

coś musi poomóc! leki jak narazie dają w dupsko a nie pomagają, do medytacji też pewnie potrzeba cierpliwości. łatwo nie jest!

dobrze wiedzieć, że nie jestem sama. dziękuję Wam!

:) -- 07 kwi 2013, 13:26 -- nigdy nie sądziłam, ze z wesołka którym byłam przez całe zycie może się porobić taki wrak. Z pewnością nie pomógł epizod(dość długi) amfetaminowy - ale z tego wyszłam, SAMA! - i z tego czerpię siłę. Dawno temu to było i zapomniałam. Ale cała historia z depresją zaczęła się od nowa(w sensie dołków i lęków) przed świętami: szłam z moją kochaną Córeczką po Synka do przedszkola i tuż przed naszym nosem, dosłownie 2-3 metry zwaliła się w zaspę góra śniegu, która okazała się być samobójcą. Facet pier.dolnął z jedenastego piętra, na naszych oczach, moich - to byłby pikuś, ale niestety również mojej małej córeczki, która to widziała. Normalnie dałabym dyla, żeby ją chronić i wytłumaczyła, że to jakiś parkourowiec i nic mu nie będzie, ale - ponieważ wpadł w głęboki snieg to jeszcze się ruszał. No nie mogłam nie zadzwonić na 112, dziecko za fraki i telefon. a tu babsko przy dziecku mnie wypytuje" czy się rusza?" i takie tam - straszna trauma, straszna! dziecko chwała bogu przyjęło na klatę, ja się nie mogę wygrzebać...

Cześć wszystkim! (mam nadzieję, że robię to we właściwym dziale bo zamułka polekowa spowodowała u mnie znaczne wyjałowienie intelektualne jestem z "branży" depresyjno-lękowej. Leczę się od stycznia, przerobiłam już kilka leków: aciprex, fluoksetynę, coś czego nazwy nie pamiętam, w tej chwili biorę velafax, clonazepam i - Boże dzięki Ci za to - nasen. I czekam... Czekam, aż mi się zachce chcieć. Witam Was w każdym razie serdecznie z nadzieją, że znajdę tu sporo informacji opartych na Waszych doświadczeniach i ciut pocieszenia :) Paulina