sweetnothing91

Od dziecka matka mnie ciagala po psychologach potem w sredniej szkole rowzniez uczeszczalam na sesje ktore mialy za zadanie zniwelowanie we mnie agresji i poprawe mojej samooceny i podniesieniu na duchu i jakos slabo im wszystim to wychodzilo. Wole porozmawiac z kims normalnym kto naprawde ma podobnie jak ja a nie z psychologiem ktory mowi tak wiem o czym mowisz wiem co czujesz znam te wszystkie gadki na pamiec. Potrafie pomagac innym w podobnych sytuacjach a sama sobie jakos nie specjalnie.

Moze i moje podejscie nie jest wlasciwe ale wole sobie kupic nowe buty i poprawic humor na pare dni niz plakac komus (psycholog) kogo rady pomogą mi tylko na chwile w ktorej przebywam z tą osobą. Chyba nauczylam sie zyc z tym ,ze nic mi sie nie uklada i mam ataki placzu. Ale tym razem mnie chyba to wszystko juz przerasta, pewnie nawarstwilo sie to wszystko we mnie i pekam. Czyli ciebie nic nie trapi i nie potrzebujesz pomocy. -- 03 kwi 2013, 22:24 -- DObry czlowiek z niego zatem skoro marnuje swoj czas i podnosi nas na duchu ludzi ktorych nie zna, sam nie majac zadnych problemow. Ktos mu pewnie za to placi .:)

Wierze, ze mi przejdzie , mam takie napady srednio raz w miesiacu niszczy mnie ta hustawka nastrojow. Nie bylam bo po pierwsze zal mi pieniedzy a po drugie nie chce mi sie szukac darmowych porad psychologicznych. A Ty niewidoczny co tutaj robisz? lubisz podnosic na duchu zagubionych ludzi?

Nie mam ochoty szczerze moglo by go nawet nie byc. Nie szukam tutaj rad sercowych, mam poprostu ochote sie wyplakac i dzieki creamy.gda pocieszyc sie ,ze nei tylko ja mam depresje i niechec do zycia.

Wkurzaja mnie jego zlote rady jestes wspaniala kobieta napewno ci sie wszystko ulozy, nigdy nie potrafi mnie wesprzec poprzez czule slowa , tak rozmawiam z nim ale nie o tym ,ze boje sie samotnosci i ze wiem ,ze kiedys odejdzie ,ze nie widze siebie z nim mimo ,ze bym chciala. Czuje pustke. Moj problem nie dotyczy tylko spraw serca , ale zycia i miejsca w ktorym sie znajduje nie podoba mi sie to wszystko, stracilam wiare w ludzi w milosc w siebie.

Od kiedy wyprowadzilam sie z gniazda czyli jakies pol roku temu , pracuje i ucze sie w innym miescie i rzecz jasna mieszkam sam. Nie moge przestac plakac, najgorsze jest to ,ze z dnia na dzien est coraz gorzej nawet moj partner mnie irytuje nie czuje w nim oparcia wydaje mi sie ,ze nie jest dla mnei czuly ,ze nie poswieca mi uwagi i czulosci , moze jestem przewrazliwion.

Hej. Piszę, bo chyba tylko to mi pozostalo, chec znalezienia wsparcia u osoby ktora przechodzi ten sam stan co ja czyli samotnosc, niechec wstawania rano , uczucie ,ze nikt mnie nie rozumie i jestem samotna na tym swiecie beznadziejna i nic mi sie nei udaje i brak towarzystwa ktory poteguje uczicie samotnosci..