efekt6

Gdy już wyzdrowieję wyprostuję się, podniosę głowę do góry i pójdę przed siebie, twardym, zdecydowanym krokiem. Wreszcie będę pewny siebie. Wreszcie będę mógł przeżywać radość przez duże R. Wreszcie będę mógł się skoncentrować. Wreszcie będę szczęśliwy.

oj. Żebym to ja umiał pomóc. Jedyne co mogę zrobić to na zasadzie "prowadził ślepy kulawego" coś Ci doradzić :) Wyznaczaj sobie drobne cele. Łatwe do zrealizowania. I ciesz się z ich osiągnięcia. To poprawia humor. Pomyśl sobie np. "zadzwonię dzisiaj do..." i zrób to. W depresji nawet realizacja tak drobnej rzeczy może być problematyczna ale przyniesie na pewno radość z sukcesu. Ucz się powoli czuć radość. Mam 26 lat. I jestem trochę spóźniony z życiem. Ale jakim sukcesem jest to, że zebrałem się na odwagę i poszedłem do lekarza. Ogromnym. I jestem z siebie dumny.

Toksyczna matka... oj skąd ja to znam. Nikt tak nie zna moich słabych stron. I nikt tak nie potrafi mnie zranić dogłębnie jak ona. Mogę mieć barierę ochronną przed całym światem, ale ona tej bariery zna słabe punkty. Rozwiązaniem jest się wyprowadzić. Usamodzielnić. Przecież to wykonalne... Spróbowałem. Było super :) Musiałem wrócić, ale zmyję się stąd bardzo szybko. Skup się na tym. Przygotuj się. Przecież mimo tego, że odbiera Ci pewność siebie wiesz, że sobie poradzisz. Znajdź wspólokatorkę i się zmyj. Nawet swoją mamę polubisz na dystans.

Jakieś trzy tygodnie temu dostałem takiego ataku. Normalnie coś nie z tej ziemi. Starałem się temu przyglądać przez jakiś czas, ale to draństwo wsysa. Byłem na mieście i zacząłem biec w kierunku domu po leki, bo czułem, że to się może źle skończyć. Najbardziej męczące uczucie świata. Totalna panika i chęć śmierci. I ta świadomość, że to przecież nie moje myśli. Że to nie ja. Że ja bym nigdy tak nie pomyślał. W domu... dorosły facet skulił się, objął nogi rękami i zaczął płakać jak dziecko. Ja dziękuję. Wolałbym żeby to się już nigdy nie powtórzyło.

Staraj się nie posuwać w takim myśleniu zbyt daleko. Ona nie jest życiową inwalidką, a to że radzi sobie jakoś z tą chorobą oznacza, że w gruncie rzeczy jest bardzo silną osobą. Boisz się, że odmówi wprowadzenia się do Ciebie. Rozumiem. Dziewczyna ma swój rozum, więc zbierz się na odwagę i po prostu zapytaj. Nawet jeśli odmówi to jeszcze nie koniec świata. Przecież może się zgodzić za miesiąc, albo dwa. Swoje strategie dobieraj na zasadzie "jak tu dogadać się z kobietą", a nie "jak tu dogadać się z jej depresją"

Pewien mądry ksiądz (tak, kochani, zdarzają się i tacy) na kazaniu podczas ślubu powiedział tak: "Mam jedną uwagę do Pana Młodego. Jeśli płoną dwa domy, w jednym jest Twoja matka, a w drugim Twoja żona, Twoim największym OBOWIĄZKIEM jest jako pierwszą ratować żonę." Potem wyjaśnił to na podstawie Adama i Ewy i kilku przykładów. Dla niego meritum sprawy było, że Bóg taką decyzję zrozumie. Ten cytat bym powiedział Twojemu mężowi. Tobie nie wypada, ale może jakiś mądry kolega sprzedałby mu taki tekst. Kiedy to pierwszy raz usłyszałem, mocno wziąłem sobie do serca. I już we mnie zostało.

Cóż. Odpowiedź jest więc oczywista. 15 głosów rozsądku usłyszałem. :) To lepsze niż klasyczne rozdwojenie jaźni bo wtedy człowiek dzieli się na dwa, max trzy głosy :) Czy wielu z was zachorowało na depresję po podobnych przejściach? Jak to było?

ta chęć ucieczki to skutek choroby. To nie Ty chcesz wyjechać tylko Twojej depresji zachciało się podróżowania. Oddziel ją od siebie. To prawda, że niektórzy ludzie czasem działają na nas toksycznie. Ale przecież przez większość naszego życia sobie z nimi radziliśmy. Mieliśmy ich gdzieś. Pomyśl, że tak może być, że można sobie z nimi poradzić, zapomnieć o ich obecności, znowu być cierpliwym i się nie przejmować. Choróbsko nam na to nie pozwala, ale kiedyś tak umieliśmy. I będziemy znowu umieli.

Trzymaj się. To szybko mija. Takie ataki są dosyć krótkie. Postaraj się myśli skierować na inny tor. Myśl o miejscu które lubisz, o jakieś zielonej trawie. Nie daj się lękowi. Ostatnio miałem podobny atak. Pierwszy w moim życiu. Czy to może być skutek źle dobranych tabletek?

Już opowiadam jak było. Zerwała ze mną w marcu. Odchorowywałem dwa miesiące. W maju wróciła. Po miesiącu kiedy powiedziała, że musi dłużej zostać w pracy nie uwierzyłem. Łatwo było się domyśleć gdzie siedzi. ... z jakims gosciem. Zerwałem z nią. Odchorowywałem kolejne dwa miesiace. We wrześniu WRÓCIŁA. W grudniu wreszcie znalazłem w sobie siłę i zakończyłem ten związek. Czyli prawie rok jeżdżenia po głowie. I narastający żal, którego nie było gdzie wyrzucić, to się wtranżolił do wewnątrz.

Cóż moja obecna dziewczyna jest cudowna. Oczywiście boję się, że ją stracę... każdego dnia. Bo objawy depresji mam dosyć wkurzające dla "drugiej połówki". Była? Przeszłość. Nic do niej nie czuję. Ale ta "strata" wywołała u mnie depresję. Szukam metod na pozbycie się choróbska. Coś we mnie jeszcze mimo wszystko siedzi. Macie racje. Boję się spotkać ją na ulicy. Jakiś czas temu wyjechałem do innego miasta na 3 miesiące. Czułem się wtedy szczęśliwy bo daleko od miasta w którym ona mieszka. Teraz wróciłem a deprecha ze zdwojoną siłą uderzyła. Kłania się chyba psychoterapia co?...

no tak. A zasada przezwyciężania swoich lęków? Konfrontacja z tym czego się boimy? W sumie nie wiem o czym miałbym z nią gadać, ale pomysł zmierzenia się z przyczyną depresji chodzi mi po głowie...

o tak. Bardzo długo okłamywała mnie i oszukiwała. Bardzo "pojechała" mi pod koniec po głowie. Też zdradziła.

w tym sensie to prawda. Nic mnie już z nią nie łączy. Jednak moja głowa nadal zachowuje się nieprawidłowo. Może spotkanie z nią osłabi depresję... Nie chcę jej widzieć za bardzo, ale może to sposób...

/hej. Mam problem. Wydaje mi się, że depresję wywołało u mnie rozstanie z dziewczyną. Było to jakiś rok temu. Nie ma problemu, to już historia, ale od tego czasu mam silne objawy depresji. A jak twierdził Freud, Depresja to silne poczucie utraty czegoś przekierowane do wewnątrz. Czy sądzicie, ze konfrontacja, spotkanie z nią i pogadanie przy piwie coś pomoże. Czy też żyć dalej swoim życiem i dbać po prostu o obecny związek.