mirror

Nie potrafię pogodzić się ze śmiercią bardzo bliskiej mi osoby. Tą osobą była moja babcia z którą mieszkałam całe życie która mnie wychowała i była dla mnie jak 2 matka. Zmarła we wrześniu 2011r. Po stwierdzeniu u niej nowotworu z przyczyn od nas niezależnych, chociaż starałam się z moją mamą do samego końca żeby tego uniknąć, musiałyśmy umieścić ją w hospicjum. Przebywała tam ok 6 mies. Podczas jej pobytu byłam u niej codziennie. Zrezygnowałam z wakacji, pracy po szkole, przyjaciół, chłopaka, żeby być jak najbliżej niej. Tylko tego jedynego dnia postanowiłam że przyjdę pare godzin później niż zazwyczaj. Chciałam po prostu odpocząć. O te parę godzin za późno. Odebrałam telefon, że zmarła. A mnie w ten jedyny ostatni dzień nie było przy niej. Ten jeden dzień w którym mnie nie było. Zawsze chciała i mówiła żebym ją odwiedzała na cmentarzu, gdy umrze. A ja nie potrafie, nie chce pogodzić się z jej śmiercią. MAm wyrzuty sumienia bo wiem że ona by chciała żebym ją tam właśnie odwiedzała.

może właśnie wynika to z tego że doświadczyłam tego od ludzi na których mi najbardziej zależało. Powiem , że mnie przekonaliście spróbuje poszukać kogoś takiego w moim mieście. Znajoma opowiadała mi kiedyś że wymieniała e-maile z Panią psycholog. Taka wizyta on-line. Słyszeliście coś o tym?

wiem co czujesz mój chłopak parę miesięcy temu wyjechał za granicę do pracy. Czekam na jego przyjazd w święta wielkanocne, niestety tylko na 3 dni, potem zobaczę go dopiero w czerwcu. Jest ci bardzo ciężko ale nie poddawaj się, utrzymuj kontakt z bliskimi z Polski. Mamy w końcu skype i telefony. Przypomnij sobie dlaczego jesteś w Holandii, bo podejrzewam że skoro tam trafiłeś to zależało Ci na tym. Potraktuj to jak życiową szansę, skup się na nauce. Może ona pozwoli Ci wytrzymać tą rozłąkę. Nie wiem czy moje słowa Ci pomogą, ale to przyszło mi na myśl :)

Nie akurat nie trafiłeś :) Sama nie wiem chyba za bardzo się boje przed kimś otworzyć , niesamowicie przeraża mnie uczucie że ktoś mnie wyśmieje, obrazi, zrani. Może wynika to też z tego że moja mama jest psychologiem a niestety w domu nie miałam poczucia, że mogę się wygadać, opowiedzieć jej o problemach. wręcz przeciwnie wszystkie próby kończyły się katastrofą która jeszcze bardziej mnie zamykała.

3lata temu spadł na mnie strasznie duży ciężar odpowiedzialności. od ok.2 lat kiedy przestałam sobie z nim radzić, wiele straciłam wszystko się pozmieniało. Z domu nie wychodze od 3 miesięcy chyba że muszę. Nie lubie mówić obcym o sobie, chyba boje się ich reakcji. Mam 19 lat.

Mam problemy, jestem niesamowicie znerwicowana, przygnębiona, często mam myśli samobójcze. Czuje się jakbym umarła za życia, a ja chcę żyć. Chce czuć się jak dawniej, być szczęśliwa i cieszyć się z życia. Boje psychologów i psychiatrów. Już kompletnie nie wiem co mam robić. Nie wychodzę z domu z nikim nie rozmawiam najczęściej spędzam cały czas w łóżku. Chcę sobie pomóc ale nie wiem jak.