Lubov

D300. I jesteśmy z niego zadowoleni. Ja mam Canon PowerShot SX130 IS. Dla mnie sprzęt idealny, choć powoli zaczynam dojrzewać do kupna czegoś bardziej skomplikowanego. Ale to tak... powoli ;] Nie znam się specjalnie na sprzęcie, a fotografią zajmuję się dla przyjemności i relaksu - po prostu chowam sobie co piękniejsze chwile na pamiątkę. Dlatego nie spieszy mi się, zeby wywalać parę tysięcy na jakąś profeskę ;] Zwłaszcza, że jestem zdania iż fajnie mieć dobry aparat, ale jeszcze lepiej mieć aparat jakikolwiek ;] Bo sprzęt to tylko dodatek do szczęścia, oka i całej potrzebnej wiedzy.

Nikonem D300, jak akurat uda mi się go podprowadzić z pracy. A ja prywatnie mam skromnego superzooma canona i z nim się czuję najpewniej.

Jestem Lubov. Pogubiona w życiu, własnych pragnieniach, lękach, kompleksach, ambicjach, planach, często także kłamstwach. Mam 23 lata i czuję się... Dobrze. Tak, dobrze, choć samotnie często. Jeśli ktoś będzie chciał wypełnić wieczory rozmową... o czymkolwiek, lub zgoła o niczym, zapraszam. gg: 1237515

Paradoksalnie - kłótnia. Kłótnia z osobą, na której zdaniu z jakiegoś dziwnego powodu tak mi zależało zawsze. Kłótnia, dzięki której zdałam sobie sprawę z tego, ile sobie wmawiam odnośnie tej znajomości. Czuję wyzwolenie. I wcale nie potrzebuję już akceptów dla swoich działań, przyklasku i syczącego "fajnie fajnie" tej i innych, równie jadowitych osób. Sprawiał wrażenie, że zna się na wszystkim - może chciałam, żeby się znał i mówił mi co i jak robić. No... To gówno wie. A mnie jest z tym lepiej.

Pimpki to dobre towarzystwo. A, żeby nie odbiegać od tematu za bardzo, są też dobrymi modelami ;> Trzeba się napracować, żeby zdjęcia z nimi wychodziły - ale trzeba tez mieć refleks.

Sam jesteś Pimpek, Kowal ;D To jest Pan Arszenik, a nie żaden Pimpek. I tak, jest mój.

Chętnie. Choc nie sądzę, by mnie dopadł jakiś znaczący postęp. ;]

Dla Kowala jeszcze:

Najprostszy i najbardziej przyjazny dl użytkownika program obróbki graficznej, na jaki się natknęłam. Podejrzewam, że połowa gimbusów z niego korzysta bo jest całkowicie darmowy Photoscape

Lustrzanka, lustrzanka. Dość prosta. No i trochę "cudów" z photoshopopodobnego programu. Tak jak mówiłam - żaden ze mnie fotograf. Ale zwyczajnie to lubię.

Cudak - powiedz coś z czym nie da się zgodzić. Tylko dopilnuj, żebym to akurat zauważyła, bo sporo postów mi umyka na razie ;]

Poza tym, taka już ze mnie nudna i asekuracyjna baba, że się ze wszystkimi i we wszystkim zgadzam. ;]

Tak, Cudaku. To druga strona medalu.

Siddhi - myślę, że po prostu trzeba odwagi do Twojego podejścia. Bezpieczniej założyć, że na penwo lepiej mi będzie z kimś, kto mnie bedzie głaskał i kochał i sprawi, że się rozwinę. Bezpieczniej - bo zakłada, że to nie moja wina, że się nie rozwijam, tylko wina tego, że nikt mnie nie chce. A jak się zdecydujesz na myślenie o sobie - sam za siebie odpowiadam, za to jak się czuję i widzę, za to co robię i nawet jak z kimś się zwiążę, nadal będę w całości odpowiedzialny za swój rozwój, decyzje i wybory... Wtedy musisz się sprężyć, popracować. Przykro mi, mam nadzieję, że mnie tu nie wyklniecie, ale... Wygodniej się poużalać.

Mam! Pana Arszenika.

Masz coś do zrobienia?

Perwersyjną wręcz.

Masz do polecenia jakiś fajny film akcji na wieczór?

Pewno. Chyba, że zwiążę kołtuny w kok, to mi nie spadają na plecy.

A coś do lodu masz? ^^

Poniekąd. Byłam na muchomorach, obrabiając to zdjęcie. ;>

Masz odwagę?

Mam "lubisz jesień". Choć nie do końca jestem pewna, co to jest, czuję intensywny fakt posiadania tego. ;]

Masz agrafkę?

Ma się rozumieć!

Masz zmywacz do paznokci? Bo się mi odprysk zrobił ;/

Jeśli chcielibyście przyjechać w Beskidy, to chętnie pomogę zorganizować tu na miejscu coś :)

Spacery z aparatem - choć zaiste fotograf ze mnie żaden, jakoś zawsze relaksują. W taki dziwny sposób, nie umiem tego nazwać. Jednocześnie męczę się i odpoczywam, w każdym zdjęciu mam jakieś swoje emocje - i te, które oddałam i te, które ono dało mi. Dziwaczne. Lubię ;] Kilka moich zdjęć, które, zdaje się, lubię najbardziej:

Autodestrukcjo - swego czasu też byłam wrogiem generalizacji. Prowadziłam wręcz krwawą krucjatę przeciwko nim. Do czasu, aż dotarło do mnie, że bez nich ciężko się porozumiewać i każde, albo prawie każde uogólnienie zawiera w sobie niewidzialny dopisek "oczywiście, są wyjątki, jednak zasady to nie zmienia". I w tym przypadku NoName ma rację ;]

Coś podobnego napisałam już dzisiaj w innym wątku. Że związki przeważnie, paradoksalnie, nie są dobrym lekiem. Przeciwnie - jeśli bowiem nie umiemy sobie sami poradzić z naszymi problemami, to podświadomie oczekujemy, że gdy zjawi się właściwa osoba, ona nam pomoże. Nie robi tego bo nawet nie wie że tego oczekujemy, a nawet, jeśli sie domyśli, jak ma wiedzieć jak nam pomóc, skoro sami tego nie potrafimy określić? I tu jest to pogłębienie osamotnienia, a samotność w związku jest po stokroć gorsza od samotności w pojedynkę. I ostatecznie utwierdza nas w przekonaniu, że nikt nam nie pomoże i nikt nas nie zrozumie.

Podziwiam Cię, WillBeGood, za tę odpowiedzialność za własne życie, za odwagę. Choć, prawdę mówiąc, sama jestem w miejscu, w którym wszystko mi mówi, że nie umiem zrobić tego wszystkiego sama i mój świat jest absolutnie pusty, kiedy jestem w nim sama. Nie ma żadnej wartości. To jest, zdaje się, ten lęk przed samotnością, którego Ty się pozbyłeś.

Otóż to. Cwana szmata z tej depresji. Dobrze wie, jak nas na dobre utopić w swoim smrodzie - samotności.

Zgadza się, cudaku. Przerażająco się zgadza.

To prawda - pod warunkiem, że wmawiasz sobie, że nikogo nie potrzebujesz. Przeważnie jednak dobrze wiemy, że kogoś potrzebujemy panicznie i niesamowicie realnie. A jednak trzymamy tych ewentualnych bliskich z daleka.