mooncake

No właśnie i o co z tym chodzi? Zamykasz się na innych a później żałujesz, że nie dostrzegłaś w tej osobie czegoś? Nie rozumiem tego w sobie. Nigdy nie byłam w nikim zakochana i nie czułam jakiejś wielkiej pasji, chęci poświęcenia się, angażowania albo przynajmniej nigdy sobie nie zdawałam co do tego sprawy. Zawsze jest pretekst aby TO nie było takie jak powinno. No nic, trudno. Obecnie poczułam się trochę lepiej, mam niechęć do niego, że kompletnie zapomniał i przestał się odzywać odkąd jest ona. Nie mam do niego teraz szacunku jak traktuje choćby przyjaciół. W końcu spędzaliśmy też ze sobą dużo czasu, no ale teraz ma lepsze sprawy na głowie. Trzeba żyć dalej i mieć nadzieję że spotka się kogoś fajniejszego. Nie znoszę jego dziewczyny, że jest taka piękna, cudowna i fantastyczna, ale dołowanie się wobec niej mi nie pomoże. Spotkają mnie jeszcze dobre rzeczy w życiu, przyjdzie na mnie czas :) Jedyne co sie musi zmienić to większa otwartość na ludzi

Bo ją zakończyłam. Po czym wyszła cała historia z kolegą.. i nie radzę sobie z tym najlepiej

wiem, że to nie najlepszy czas . nie mam nawet pewności o co chodzi. teraz czuje się do niego zniechęcona i nie mam ochoty ich widzieć. natomiast szukam pomysłu jak obsesyjnie o tym nie myśleć i nie zadręczać się jak tej gorszej, żałosnej itd. jakieś pomysły?

A może jednak. Ale w tym przypadku to chyba źle. Tak w ogóle witamy na forum. Trzeba być mocno spapranym aby nie zauważyć takich rzeczy. No ale dobra znam go 10 lat Zawsze szukałam wielkiego uczucia, totalnego szaleństwa... Ale fakt, nie ma co gdybać. Może faktycznie sobie teraz wmawiam ze strachu, że jakaś "deska ratunku" odpłynęła. Jestem złą osobą.. oj złą. Witajcie, przepraszam, nie wiem czy jest tu jakiś zwyczaj przedstawienia się. O sobie napiszę tyle, że m/w 3 lata temu zaczęłam pracować nad depresją. Leczenie i terapię zaczęłam dopiero w 2011. Odstawili mi już leki, na terapię chodzę raz na 2msc. Generalnie jest OK oprócz tego nadmiernego rozemocjonowania i poczucia osamotnienia.

Hej, Nie wiem czy to dobry temat.. ale muszę z kimś pogadać, bo znajomi uważają, że przesadzam, za dużo narzekam (może mają rację).. i w ogóle Mam taką sytuację.. Przychodzę po diagnozę w dręczącej mnie sytuacji.. Mam czy miałam przyjaciela/kolegę (X). Parę miesięcy temu wydawał się mną zainteresowany, ale był to w moim życiu zły czas [depresja] i nie czułam do niego niczego ponad przyjaźni. Później gdy zaczęłam dochodzić do zdrowia zainteresowałam się jego kolegą (Y), dosyć intensywnie, ale do niczego konkretnego nie doszło. Tak się złożyło, że z kolegą/przyjacielem (X) wyjechałam wtedy na parę dni. Spędziliśmy świetnie ten czas i wróciłam nie tyle zmieniając do niego podejście.. co przeszedł mi jego kolega (Y). Nie robiłam nic na siłę, trochę myślałam o moim przyjacielu (wyjechał zaraz po naszym wspólnym wyjeździe na 2msc). Czekałam co będzie jak wróci.. nie czułam zmiany podejścia, ale nie powiem.. brakowało mi go i byłam ciekawa co będzie jak wróci. No i wrócił.. nim się zobaczyliśmy okazało się, że ma dziewczynę, z którą zdaje się kręcił już przed wyjazdem. Jak się dowiedziałam dziwnie się poczułam, ale jak ich zobaczyłam.. o boże. Udręczałam się miesiąc katując się tym, że są razem, co robią, że do mnie się nie odzywa, że znalazł sobie kogoś na całe życie.. Myślałam, że zwariuje. Dalej idzie mi tak sobie, nie umiem z nimi rozmawiać, nie umiem na nich patrzeć. Nie znoszę jego dziewczyny, każde jej słowo traktuję jako przytyk w moją stronę, pewnie z szalonym przewrażliwieniem szukam u niej złych intencji i cech.. pewnie jest fajna skoro jest z nią szczęśliwy. Wydaje mi się, że to jakaś dziwna zazdrość czy strach przed samotnością. Może boli mnie już brak jego zainteresowania ? Nie wydaje mi się, żebym żywiła do niego jakieś uczucia, skoro wcześniej się w tym nie rozpoznałam. I takie niezdecydowanie, między X a Y, między Y a X. Ale dalej nie umiem się tym nie katować. Nie chcę być taką zazdrosną osobą, nie wiem jak to wygląda że ich unikam.. przez to tracę też innych, wspólnych znajomych. Siedzę sama w domu i płaczę nad sobą (gratulacje dla mnie). Ale z kolei jak wychodzę gdzieś gdzie oni są.. nie bawię się wcale ;/ poczucie własnej wartości leci mi w dół okropnie, wracam z bardzo złym samopoczuciem. No i nie umiem z nimi rozmawiać, jakby mi ktoś mi wyrywał serce . Dlaczego jestem taka pokręcona? Boje się, że wróci mi depresja (a może ciągle w niej jestem w końcu to patologiczne przywiązywanie się do ludzi dookoła, dobijanie się, że o mnie nie pamiętają, nie piszą.. że mają swoje życie a ja nie.. poczucie totalnego osamotnienia) -- 30 wrz 2012, 19:55 -- Hej, Nie wiem czy to dobry temat.. ale muszę z kimś pogadać, bo znajomi uważają, że przesadzam, za dużo narzekam (może mają rację).. i w ogóle Mam taką sytuację.. Przychodzę po diagnozę w dręczącej mnie sytuacji.. Mam czy miałam przyjaciela/kolegę (X). Parę miesięcy temu wydawał się mną zainteresowany, ale był to w moim życiu zły czas [depresja] i nie czułam do niego niczego ponad przyjaźni. Później gdy zaczęłam dochodzić do zdrowia zainteresowałam się jego kolegą (Y), dosyć intensywnie, ale do niczego konkretnego nie doszło. Tak się złożyło, że z kolegą/przyjacielem (X) wyjechałam wtedy na parę dni. Spędziliśmy świetnie ten czas i wróciłam nie tyle zmieniając do niego podejście.. co przeszedł mi jego kolega (Y). Nie robiłam nic na siłę, trochę myślałam o moim przyjacielu (wyjechał zaraz po naszym wspólnym wyjeździe na 2msc). Czekałam co będzie jak wróci.. nie czułam zmiany podejścia, ale nie powiem.. brakowało mi go i byłam ciekawa co będzie jak wróci. No i wrócił.. nim się zobaczyliśmy okazało się, że ma dziewczynę, z którą zdaje się kręcił już przed wyjazdem. Jak się dowiedziałam dziwnie się poczułam, ale jak ich zobaczyłam.. o boże. Udręczałam się miesiąc katując się tym, że są razem, co robią, że do mnie się nie odzywa, że znalazł sobie kogoś na całe życie.. Myślałam, że zwariuje. Dalej idzie mi tak sobie, nie umiem z nimi rozmawiać, nie umiem na nich patrzeć. Nie znoszę jego dziewczyny, każde jej słowo traktuję jako przytyk w moją stronę, pewnie z szalonym przewrażliwieniem szukam u niej złych intencji i cech.. pewnie jest fajna skoro jest z nią szczęśliwy. Wydaje mi się, że to jakaś dziwna zazdrość czy strach przed samotnością. Może boli mnie już brak jego zainteresowania ? Nie wydaje mi się, żebym żywiła do niego jakieś uczucia, skoro wcześniej się w tym nie rozpoznałam. I takie niezdecydowanie, między X a Y, między Y a X. Ale dalej nie umiem się tym nie katować. Nie chcę być taką zazdrosną osobą, nie wiem jak to wygląda że ich unikam.. przez to tracę też innych, wspólnych znajomych. Siedzę sama w domu i płaczę nad sobą (gratulacje dla mnie). Ale z kolei jak wychodzę gdzieś gdzie oni są.. nie bawię się wcale ;/ poczucie własnej wartości leci mi w dół okropnie, wracam z bardzo złym samopoczuciem. No i nie umiem z nimi rozmawiać, jakby mi ktoś mi wyrywał serce . Dlaczego jestem taka pokręcona? Boje się, że wróci mi depresja (a może ciągle w niej jestem w końcu to patologiczne przywiązywanie się do ludzi dookoła, dobijanie się, że o mnie nie pamiętają, nie piszą.. że mają swoje życie a ja nie.. poczucie totalnego osamotnienia)