zniewolony przez los

Moze cos sie rozkreci na wiosne w tym wątku

dzisiaj się zastanawiam jak wpłynąć na siebie by móc sobie samemu pomóc, zmienić ta obojętność, docenić te wartości które mam, ale świadomość bezsensu stanowi zbyt wielka objętość moich myśli wszystko jest względne, zależne, ciągnie się jak sznurek w toku poczucia beznadziejności obniżył mi się nastrój radości z życia, mam obawy ze to pogłębi się i sięgnie dna mojego sensu życia, a wtedy będąc na krańcu perspektyw przyszłości zakończę to sam już długo nie czuje się dobrze, nie doświadczam radości, uśmiechu, śmiechu, wszystko zrównuje się do ciągłości stanu apatii, jestem znużony życiem, zmęczony samym istnieniem, jak bym był jednostką bez racji bytu chcial bym zniwelować ten stan, ale on jest zbyt spójny z moim myśleniem jak nieodzowny element mojej świadomości, to jest silniejsze ode mnie, siedzi to w mojej głowie i tworzy chaos poczekam jeszcze trochę, może przyjdzie lepszy czas jak bo burzy tęcza

bez poczucia beznadziejności losu, czy depresja mine sama?

fajni z was pomocni ludzie, gdzie takich szukać w rzeczywistym świecie??

ale co to zmieni problem i tak będzie tkwił, to nie zmieni życia tylko da chwilowa ulgę, na nic nie ma zlotej recepty, trzeba cierpieć

sam nie wiem, nie mam na tyle odwagi by z kim o tym tak swobodnie porozmawiac

tahela ja mam poczucie ze żaden z moich znajomych by do końca mnie nie zrozumiał, mojego stanu jaźni bycia. Ukryta sie trochę z tym. Maskuje to i tłumie w sobie i możne dlatego taki wrażliwy jestem bo wszystko muszę przetrawić sam

wiesz miewam taki groteskowy nastrój, raz jest tak zle ze nie mam ochoty na zycie a potem za jakiś czas to aż rozpływam sie w marzeniach, ale ten okres i tak strasznie szybko przemija

gnębi mnie po prostu monotonia życia bo mam trudna sytuacje życiowa( duzo kłopotów, zmartwień i niedogodności) tahela dokładnie tak

mam poczucie bezsensu, meczy mnie moje zycie, niepowodzenia, kłopoty, wieczne martwienie sie wszystkim, sam nie wiem dlaczego taki jestem, jestem za wrażliwy na ten świat

smutno mi, moje życie jest beznadziejne, nie wiem czy jest sens żyć