psyche31

byłam i nie czułam się tam fajnie, ba, wrecz bardzo zle, miałam wrazenie, ze wszyscy udaja, albo faktycznie pomagaja im proste slowa " jestes coś warta", tak jakby nigdy bez terapii tego nie słyszeli, albo sobie tego nie uświadomili sami... Były różne "zabaewy", a po nich kazdy stwierzał, że czuje sie lepiej, proste wytłumaczenia swej obenej kondycji zyciowej, a po nich kazdy stwierdzal, ze czuje sie lepiej. Czułam się jak w komedii, jakiejś szopce, odgrywaniu czego, by mozna powiedzieć:"przeprowadzilam/przeżylam terapię dla dda, teraz wiem, rozumiem, radzę sobie, jestem po".

moje wewnętrzne dziecko czuje się obecnie znudzone, ale zazwyczaj jest przestraszone, boi sie ludzi, ich krytyki, krzyku, krzywego spojrzenia, wszystko obraca na sowją niekorzysc, myśli, ze inni pokazuja je palcem "to zła dziewczynka", " z tym dzieckiem jest coś nie tak", nie rozumie i nie znosi ciaglych wymagań i ponad wsystko pragnie milosci