jasniepanmarcepan

ja ciagle odpycham od siebie ludzi. przepraszam, ale tak strasznie muszę się wyżalić. są znajomi, są przyjaciele, a ja czuje się jak najsamotniejszy człowiek świata, tak jakby, hm, jestem sama w swoim umyśle. nie radze sobie z bezsennymi nocami, nie radzę sobie z tym ciągłym poczuciem braku sensu w czymkolwiek, eeehh.

jakąkolwiek. nie mogę ze sobą już wytrzymać. od dłuższego czasu męczę się z moim lękiem uogólnionym, od nie tak dawna z (chyba?) CHAD. nie mogę już znieść moich zmian nastroju. jestem jak kalejdoskop. ciągłymi bezsensownymi wybuchami złości ranię mojego chłopaka, ranię siebie. moje myślenie jest często a b s u r d a l n e, w niczym nie potrafię znaleźć sensu, tylko kolejne tabletki, nowy lek, nowy lek. nie jestem pewna czy to dobrze, ze zamieszczam ten post ale nic nie działa tak jak powinno, nie chcę tak dalej żyć.