tom23

Nie jest źle.W porównaniu z moją sytuacją to masz wspaniale. Oczywiście ze mnie nikt nie szydzi itp z tego powodu że z nikim się nie spotykam po za tym że muszę chwilami udać się na studia zaoczne.

No nie wiem bo u mnie nie ma żadnych problemów w rodzinie a wprost przeciwnie. Trochę szkoda że Piła to takie małe miasto i prawie nikogo tu nie ma.

Jeśli jest ktoś z Piły najlepiej w wieku podobnym do mojego lub młodszym to proszę się wpisać.Z chęcią spotkam się w realu z kimś z Piły najlepiej kilka osób.

Ale ty się dobrze uczysz.Niesamowite.Ja akurat jestem na ostatnim roku studiów licencjackich i jakoś mi idzie chociaż poprawki chyba będą a pracy licencjackiej pisać strasznie mi się nie chce a uczyć też nie. Dla mnie to jest bez sensu że komuś się chce uczyć a ma takie problemy jak ty.

U mnie nikt nie wie albo nawet nie przyjmuje tego do wiadomości że coś jest nie tak.Ja sam też tego nie przyjmowałem do wiadomości.Po prostu było mi obojętne co inni o mnie myślą.

Ja nie chodziłem do przedszkola a bardzo mało pamiętam jak miałem 6 lat. Jeśli chodzi o te zaburzenia to wytłumaczenie u mnie jest proste co już zresztą pisałem. Zamiast do kolegów to chodziłem do dziadków bo mieszkają tuż koło mnie. A potem w szkole było tylko gorzej. Sądzę że jakbym wtedy przebywał z kolegami zamiast z dziadkami to bym się inaczej zachowywał.

Dziwne że to jeszcze pamiętacie.Ja tylko do zerówki chodziłem i z tego co pamiętam to najczęściej byłem sam.Ostatnio się rodziców spytałem co robiłem jak miałem kilka lat czy bawiłem się z innymi a oni powiedzieli że prawie zawsze przebywałem z dziadkami którzy mieszkają tuż koło mojego domu i prawie w ogóle nie wychodziłem do znajomych.Teraz jest podobnie.

A skąd jesteś ? Bo w profilu masz Piła.

Dziwna i qlka jesteście całkiem podobne do mnie.Tylko ja akurat za wszelką cenę staram się stwarzać dobre wrażenie przynajmniej na pierwszy rzut oka ale po jakimś czasie ludzie zauważają ze coś jest nie tak. Ja jak sam jestem w sklepie to zbyt komfortowo się nie czuję chociaż zbytnio się nie przejmuję reakcją innych więc jak nie trzeba mówić to jest dobrze.

Masz rację inna-ja.Osoba dla której życie nic nie znaczy i jest męczące nie ma powodów by żyć.Samobójstwo wymaga ogromnej odwagi i determinacji i wcale nie jest proste bo ile jest nieudanych prób samobójczych.Chociaż od wejścia pod pociąg chyba się umrze zawsze. Samookaleczenie nie wchodzi w grę gdyż najważniejsze jest umrzeć bez bólu bo cierpienie(fizyczne i psychiczne) mogło by być powodem samobójstwa np jakaś nieuleczalna choroba.

Masz 18 lat ? Jeśli tak to jesteś w lepszej sytuacji ode mnie. A co ci się w tej wspaniałej niewyjaśnionej przyjaźni nie podobało ? Jakie były problemy ? Oczywiście wiem że nie szuka się kogoś żeby ci naprawił życie. Ale pozytywne skutki mogą być.

To nie musi być na stałe.Przynajmniej na jakiś czas.Bo na pewno jak się nie jest samemu to nastrój się poprawia.Bo ja tak naprawdę wielu rzeczy nie chcę ale chyba nie chcę bo się boję.Tak się mi właśnie wydaje.

No tak moje myśli są raz takie raz takie.Ale wydaje mi się że mam strach przed przyszłością dlatego często mówię że nie widzę żadnej dla siebie przyszłości i ogólnie żyć mi się nie chce.Chociaż ja najczęściej tak tylko mówię.Ale jakoś nic nie mogę zmienić.A czym dłużej jestem sam tym gorzej się czuję.

Po prostu beznadziejnie bo nikogo nie ma z mojego miasta albo się nie odzywają.

A jak ja mam jeszcze głupich rodziców którzy nic nie rozumieją to co mam zrobić ? Oczywiście bardzo łatwo się denerwuję a oni mnie nie rozumieją i myślą sobie że mogę się tak zachowywać jak każdy inny a ja im powtarzam że czym bardziej mnie krytykują (a szczególnie matka to wariatka bo wypomina mi często to co zrobiłem źle wcześniej czyli że byłem dla kogoś niemiły że narzekam na wiele rzeczy itp.) tym jest gorzej bo to przynosi odwrotny skutek.Co z tego że mam tyle lat czy oni sobie myślą że będę samodzielny to chyba oszaleli.Po pierwsze nie mam pieniędzy a po drugie nie mam żadnych planów na przyszłość.