Z początku myślałam,że to chore pisać na forum o swoich problemach,ale po tak długim czasie pomyślałam,że to ostatnie wyjście dla mnie. Mam 19 lat i czuję się zagubiona. Po pewnych przeżyciach zmieniłam się diametralnie. Nie cieszy mnie nic. Kiedyś uśmiechnięta,twardo stąpająca po ziemi dziewczyna,ciesząca się każdym zaczynającym się dniem. A dziś? Słaba,zamknięta w swoim własnym azylu,uciekająca od wszystkiego co kiedyś dawało mi powody do radości. Czuję wewnątrz siebie pustkę. Nie potrafię otworzyć się przed najbliższymi mówiąc stałą regułkę na zapytanie czemu mam smutny wyraz twarz"hej wszystko jest ok,po prostu mam dzisiaj zły dzień,a co u Ciebie?" i tak codziennie muszę stawiać czoło wszystkim,którzy chcą mi w jakiś sposób pomóc. Nie umiem nikomu nic powiedzieć. Czasem zacznę ale nie dokończę.
Mam nadzieję,że na tym forum będąc anonimową będę mogła liczyć na wsparcie obcych ludzi. Podobno przed obcymi lepiej wyrzucić z siebie wszystko niż przed tymi,którzy może i nawet chcieli by mi pomóc.
Jestem rozbita emocjonalnie na miliony kawałków.
Pozdrawiam wszystkich !
