ja tak miałam.. i mam. ale mniej, od pewnego czasu.
cholernie, strasznie dużo pomaga dłuższy sen [jeśli do tej pory spało się po mniej lub niewiele więcej niż 6h na dobę]. poprawa jest niesamowita. u mnie: 1) przestałam zasypiać w autobusie = przestali czepiać się mnie psychiczni dręczyciele [z takich co robią z ciebie widowisko i zachowują się, jakbyś był nienormalny]; 2) mam dużo lepszą koncentrację na lekcjach i dużo więcej siły na naukę; 3) zyskałam lepszą odporność psychiczną, nie przejmuję się, jeśli mi coś nie idzie. i 4) mam siłę nawiązywać kontakt ze znajomymi z klasy.
poza tym do tej pory na moje samopoczucie niekorzystnie wpływało to, że często nie mogłam nadążyć za programem... i od kiedy załatwiam część pracy domowej przez weekend, ten problem też mi odpadł.
jak widać z treści tego posta, źródła złego stanu mojej samoakceptacji leżały głównie w szkole. powód: chodzę do raczej dobrego liceum z ambitnymi ludźmi, którzy mnie przerażali, jeśli nie rozumiałam, o czym mówią.
