hmm. Wybaczcie mi moją krytykę, jednak uważam, że Remigiusz trochę za dużo wydedukował :). Życie jest piękne w każdym aspekcie, jednakże trzeba swoje przeżyć, by dostrzec piękno tego świata w całej swojej okazałości. Nie wymagaj tego od kogoś, kto jeszcze nie przeżył skrajnego załamania i skrajnego szczęścia. Podobnie jak Siddhartha(dla zainteresowanych; radzę przeczytać Hermana Hessego, genialna książka :-)), który udał się w swoją wędrówkę w poszukiwaniu prawdy, albowiem czuł się jak niewypełnione naczynie. Szukał prawd, sentencji, sposobu na życie, przez co stał się braminem(wysokiej kasty kapłan), potem samanem(coś jak nic nie jedzący pustelnik), po czym tonącym w przepychu bogaczem. Widzisz, nic z tych rzeczy nie napełniło jego naczynia do końca. Inna rzecz się do tego przyczyniła.
To było życie :-).
Napisałem to, bo Remigiusz stał się kimś w rodzaju Buddy, na którego wszyscy się patrzą i podziwiają. Sam Budda mówił, że samo patrzenie się na niego nie daje oświecenia i zachęcał swoich uczniów do wyruszenia w świat. Bardzo możliwe, że masz Remigiuszu odchył po długiej depresji (mania), lepiej doceniasz życie lub może nawet osiągnąłeś nirvane xD, ale niektórzy muszą wpierw przyjąć odpowiedni ładunek emocji, by coś tak skomplikowanego a zarazem prostego zrozumieć, czym jest stwierdzenie;
"życie jest piękne"
"Remik,napisz coś do nas,bo bez Ciebie nie damy rady!"-to mnie dobiło xD
