hurricane1987

Najgorsze jest to że jeżeli by się dowiedziała że wybieram się na terapię miałaby satysfakcję że miała rację że ja jestem chora i że ja się leczę a ona jest moją ofiarą

Matka wpędza mnie w depresję Całe życie słyszałam , że mogę być lepsza, że inni sią starają nie to co ja. Słyszałam jeszcze wyrzuty że jestem niewdzięczna, że ubieram się tak że nie wyjdzie ze mną na ulicę, że ją wykańczam nerwowo, że będę się cieszyć jak umrze. Ciągle w mojej głowie syłyszę "nie postarałaś się, inni się lepiej uczą". Jedyną pochwałą było słowo "nie najgorzej". Ona nie będzie miła bo człowiek miły jest wredny i zakłamany a ona jest najmądrzejsza bo szczera i szorstka. Nienawidzę jej, bo zniszczyła mi życie. Ciągle borykam się z nawrotami depresji i myślami samobójczymi. Ostatnio podczas kłótni wygarnęłam jej że jest nieczuła, i nawet nie potrafi mnie przytulić. Powiedziała, że miałam cudowne życie i tak o mnie dbała a ja uroiłam sobie zły los i powinni mnie leczyć. Spytałam więc dlaczego mnie nie przytuli... odpowiedziała - histeryzujesz. Kiedy miałam myśli samobójcze spytała co mi jest powiedziałam że nie chcę żyć odpowiedziała - histeryzujesz i poszła oglądać tv - mam większe problemy i umiem się zachować nie to co ty. Kiedy widzi że znów wpadam w depresję wygarnia mi "znów sobie problem wymyślasz" "napędzasz się" "nie umiesz się wziąść w garść... Idż się lecz, jesteś chora jakaś. Po co ci dobre słowo? Odpowiedziałam że potrzebuję tego. Miłe słowa są wredne odpowiedziała. Dodała że przesadzam jak zwykle. Przesadzasz masz gdzie mieszkać masz jedzenie i dach nad głową i jeszcze ci źle. Nikt cię nie bije a ty tylko robisz ze mnie wyrodną matkę. Kiedy się uspokoję to oczekuje przeprosin. Krytykuje wszystko co zrobię i ciągle słyszę idź się lecz bo żadne słowo do ciebie nie dociera. Nienawidzę kogoś z kim mieszkam pod jednym dachem. Nie mam pieniędzy żeby się wyprowadzić...