beren

brałem Seronil przez około 6 miesięcy, pomógł, ale...pojawiły się nowe problemy a mianowicie poczucie pewnego oderwania, niewielkiego otępienia, więc zdecydowałem sie to przerwać i przez kolejne 5 m-cy było wszystko w porządku do teraz sam jestem sobie winien złamałem swoje zasady, zaniedbałem rzeczy ważne, zamknąłem się, źle sę odżywiałem, rozregulowałem tryb życia. Brałęm też Coaxil pomógł mi kiedyś. Leki takie jak seronil niestety mają to do siebie, że nie działają od razu i trzeba swoje przeboleć, boje się znowu wracać do seronilu.

witam Małgosiu chciałem dodać, że już zaczęłaś sobie pomagać pisząc na tym forum, mnie pomaga każde uzewnętrznienie swoich uczuć

mój pierwszy post :) moment w którym wpadłem w to bagno pamiętam dobrze, chociaż było to 5 lat temu. Teraz dopiero zrozumiałem co to jest, nie miałem pojęcia co się ze mną dzieje. Napisałem mature, wszystko się skończyło, nadszedł czas egzaminów wstępnych na studia...jednego dnia przygotowywałem się do egzaminów i nagle uświadomiłem sobie że tego jest taaak dużo, że nie naucze się i wtedy ogarnął mnie paraliżujący strach, walczyłem z całych sił było to dla mie tak ważne, że udało się na jakiś czas przełamać to cholerne cierpienie. Potem już zawsze byłem "przestraszony" ale większe ataki miałem dopiero dwa lata później w wakacje i po mononukleozie. Od nowa narodziłem się, gdy spotkałem Anie :) .Wiem teraz, że zawsze we mnie ta choroba siedziała, tylko nie było to w takim stopniu żebym podjął jakiekolwiek kroki, miałem notoryczne bóle brzucha. Trzeba zrozumieć swoje potrzeby i zadbać o siebie, o to co dla mnie ważne, uregulować swój sposób życia, znaleść sobie pasję, zająć czymś co zawsze sprawiało przyjemność