Janis

Witaj! Czytalam Twoj post i mialam wrazenie, ze to ja go napisalam. Bylam taka sama, nadal jeszcze cos mi z tego zostalo ale walcze i walcze, zeby sie zmienic i powoli mi sie udaje...Tobie tez sie uda. Musisz tylko sobie uswiadomic, co Ci sie w sobie nie podoba i starac sie to zwalczyc. U mnie najgorzej jest sie otworzyc na innych..

Ja przez jakich czas braam Seroxat, ktory mi pomagal, potem przestalam go brac i w krytycznych sytuacjach biore Xanax, ale on uzaleznia, wiec mam go zawsze orzy sobie tak jak Ty Afobam. Staram sie myslec pozytywnie i powoli przestalam unikac miejsc i sytuacji ktorych sie boje. Powoli zaczynam zyc, ale dalej jest ciezko...

Rozumiem Cie doskonale, mam to samo od 10-tego roku zycia a mam juz 30 lat...

U mnie problem wyglada podobnie i wlasnie nie moge dac sobie rady z przeszloscia. Juz od dziecinstwa mialam predyspozycje do depresji i roznego rodzaju lekow, najgorsze byly ataki paniki,i to wracalo cale zycie, z wiekiem jest coraz gorzej . Mowia, ze "kijem wisly nie zawrocisz" i nie ma co wracac do przeszlosci, ale to wraca samo i zeby jeszcze komus o tym opowiadac...jakos ciezko sie przelamac. Mysle, ze psychoterapia chyba faktycznie by pomogla, moze kiedys sprobuje i zycze Tobie, zebys jeszcze raz sprobowala... -- 15 lip 2011, 09:24 -- Dziękuję, na pewno zajrzę :)

Jakie konkretnie? Co brałaś oprócz paroksetyny? Próbowałaś wenlafaksynę albo klomipraminę? Takie przypadłości wymagają komplesowego podejścia, tj.: farmakoterapia i psychoterapia. No i witaj na forum. Bralam miedzy innymi mianseryne, fluoksetyne, klorazepat i alprazolm, te dwa ostatnie silnie uzalezniaja, wiec wolalam nie uzywac ich zbyt czesto (tylko w naglych wypadkach). Tak czy inaczej wszystkie z czasem odstawialam a choroba wracala... Dziekuje za powitanie :)

Leki pomagaly, ale z chwila odstawienia znow wszystko wracalo. Powiem szczerze, ze nie chce ich brac do konca zycia. Czy psychoterapia naprawde moglaby mi pomoc? Czy sa jakies leki, ktore by nie uzaleznialy i nie mialy tylu skutkow ubocznych co np Seroxat, ktory bralam ponad trzy lata?

Problem w tym, ze mam obawy przed pojsciem na psychoteriapie. Nie potrafie sie uzewnetrzniac, wiem ze to pomaga ale jednak jest ciezko zrobic to przed obca osoba nawet jesli jest to terapeuta. Psychiatrzy, do ktorych do tej pory chodzilam ograniczali sie tylko do wypisyania mi recept i to mi odpowiadalo.

Mam depresje i nerwice od 10 roku zycia, teraz mam 30 lat i nerwica sie poglebia. Jak radzicie sobie z nerwica? U mnie objawia sie to roznego rodzaju lekami, zwlaszcza agorafobia, lekiem przed samotnymi wyjazdami, czesto ogarnia mnie nieokreslony niepokoj. To powoduje ze czesto staje sie przygnebiona i rozdrazniona. I wlasnie te chwiejne stany emosjonalne najbardziej mnie dobijaja. Czy mozna dac sobie z tym rade samemu czy potrzebne jest leczenie farmakologiczne? Od wielu lat bralam roznego rodzaju antydepresanty ale nigdy nie bylam leczona pod katem tego rodzaju zburzen nerwicowych. Teraz od jakiegos roku nic nie biore i widze, ze nerwica sie poglebia. Czy moglibyscie mi poradzic co robic? Czy udac sie z tym do psychiatry czy neurologa? Z gory dziekuje za pomoc.