Przeglądam sobie forum, w końcu jakiś temat odnośnie par, nie jestem DDA ale wiem jak to jest starać się o osobę która ma ten syndrom.
Jakoś tak od początku wpadła w oko, od dwóch lat w sumie wychodzimy razem, wiele miłych jak i złych sytuacji między nami było, ciągłe jej metamorfozy, niezdecydowanie - wszystko można przeboleć, byłem bardzo wyrozumiały. Uwielbiam jej słuchać, troszkę moje uczycią względem jej się przywiązały, jednak jest problem w tym, że im bardziej ona się zbliża do kogoś to chce się oddalić. Nie raz mi opowiadała o swoich kolebkach miłosnych tak więc wiem, że mówiła prawde. Nasza znajomośc opierała się szczególnie na zaufaniu, nigdy nie powiedziałem nikomu o jej życiu osobistym. Ta osoba także potrzebuje czegoś w rodzaju kłótni, słowa bolą, ona potrzebuje separacji itd. Wszystko jest to ciężko znieść, ale daje rade bo ciągle próbuje jej sytuacje zrozumieć. Sama sobie tego nie wybrała... Nigdy nie chciałem aby przepraszała za to co nie zrobiła, razem jakoś tak pracowaliśmy nad "nią" ale zupełnie nieświadomie z mojej strony dopiero jak powiedziała mi że ma DDA, to poczytałem troszkę o tym ale nadal pozostałem sobą nie chciałem jej wsadzać niczego na siłe, bo przyjaźniliśmy się i mogła po prostu brać moje słowa zbyt serio. Wytworzyłem sobie nawet w kłótni pełną otwartość na ciosy, mówiąc po prostu że jej słowa mnie bolą, ale nie dolewając oliwy do ognia. Nie wiem jak będzie dalej - najważniejsze aby w końcu się odnalazła ze swoimi uczuciami i nie mam na myśli siebie - kogokolwiek mam nadzieje że z tym wszystkim sobie poradzi, trzymam za nią kciuki w życiu :)
