Ma_rio

witam to o czym pisze może sie wydać śmieszne ale... mam 17 jestem uczniem pierwszej klasy technikum, jednak przedmioty ścisłe nie są moją mocną stroną, więc zamierzam się przenieść do liceum. w mediach/szkole ciągle słyszy się o beznadziejnej sytuacji w naszym kraju, braku pracy. i ciągle mam uczucie strachu przed przyszłością, nie będę mógł utrzymać rodziny(jeżeli takową będę miał). chociaż jestem nie najgorszym uczniem (70pkt z egzaminu po gim.) , boję się o przyszłość zawodową. uczucie to prawie całkowicie zmazało uśmiech z moich ust, nie czuję radości z życia, po mału przestaję doceniać to co posiadam. ciągle nie mogę znaleźć dziewczyny i z zazdrością patrzę jak moi kumple są szczęśliwi

nie wiem czemu od paru dni zyję wspomnieniami, wspominam wspaniałe czasy gimnazjum, wspólnie spędząne kumplami i koleżankami chwile. Obecnie jestem uczniem technikum(w mojej klasie nie ma dziewczyn). Wspomnieniom tym towarzyszy uczucie, jakby takie chwile w moim życiu już miały nie nastąpić. nie wiem dlaczego tak się dzieje. co mam robić? poradźcie mi!

było to jakieś 2 lata temu(początek lutego 05), nie poszło mi w szkole i się załamałem, byłem całkowicie przybity, nic mi sie nie chciało, chodzenie do szkoły było dla mnie piekłem, budziłem się juz o godz 5, choć lekcje zaczynały się o 8. Stan ten trwał do połowy marca kiedy w końcu przyszła wiosna, mogłem pograć w piłkę na dworze z kumplami, wypić browara Kiedy miałem tego Doła, odnotowywałem co raz lepsze wyniki w nauce, zgłosiłem się do konkursu na szczeblu miejskim(miasto 200 000 mieszkańców) i zająłem w nim 5 miejsce. n adeszła wiosna, było już tylko lepiej!